Wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. I SA/Lu 398/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz (sprawozdawca), Sędziowie WSA Wiesława Achramowicz, NSA Anna Kwiatek, Protokolant Referent stażysta Paulina Zając, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego dnia [...] nr [...] wydaną w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej D.K. - B. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe W. B..

W jej uzasadnieniu wskazał, że decyzją z dnia [...] organ I instancji orzekł o: 1) odpowiedzialności D.K. - B. za zaległości podatkowe W. B. z tytułu zaległości w podatku akcyzowym wynikających z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] w łącznej kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie [...] naliczonymi do dnia 26 czerwca 2006r., 2) stwierdził, że odpowiedzialność określona w pkt 1 jest odpowiedzialnością solidarną z W. B. i jest ograniczona do wysokości wartości przypadającego zobowiązanej udziału w majątku wspólnym tj. do kwoty [...]

Od powyższej decyzji, pełnomocnik skarżącej złożył odwołanie, w którym zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. art. 180 § 1, 187 § 1 i 188 Ordynacji podatkowej poprzez nieprzeprowadzenie dowodów wskazanych we wniosku z dnia 27 grudnia 2010 r., czego następstwem było ustalenie wartości udziału zobowiązanej w majątku wspólnym na kwotę [...] a wnosząc o jej uchylenie w części dotyczącej ustalenia wartości udziału zobowiązanej w majątku wspólnym i orzeczenie w tej kwestii, co do istoty sprawy, podniósł, iż organ podatkowy ustalając zakres odpowiedzialności strony, oparł się na zeznaniach podatkowych D.K.-B.i W. B. oraz informacjach z Urzędów Skarbowych dotyczących posiadanego majątku, nie uwzględniając dowodów wskazanych we wniosku z dnia 27 grudnia 2010 r., które miały na celu ustalenie rzeczywistej tj. uwzględniającej wysokość zadłużenia, wartości udziału przypadającego zobowiązanej w majątku wspólnym. Argumentował również, że wynikający z zeznań podatkowych roczny dochód małżonków po rozbiciu na poszczególne miesiące nie przekraczał minimalnego wynagrodzenia określonego w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2002r., Nr 200, poz. 1679 ze zm.), a zatem organ podatkowy mógł zaliczyć wartość wskazanego dochodu do majątku wspólnego jedynie, gdyby wykazał, że istniała realna możliwość poczynienia z niego jakichkolwiek oszczędności. W przeciwnym razie, zasady doświadczenia życiowego nakazywały przyjąć, że uzyskany dochód był w całości przez małżonków przeznaczany na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Ponadto podniósł, że organ podatkowy dokonał szacunkowej wyceny wartości samochodów w oparciu tylko o jeden katalog, nie uwzględniając nadto ich rzeczywistego zużycia. Zarzucił, że organ podatkowy nie uzupełnił materiału dowodowego o znajdujące się w posiadaniu W.B. porozumienia dotyczące podziału majątku wspólnego, w tym rozliczenia wspólnych długów oraz nie uwzględnił zaświadczenia z Banku, z którego wynikało, iż na dzień ustania wspólności ustawowej, wartość majątku wspólnego była obniżona przez zaciągnięte kredyty.