Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. I SA/Ol 653/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Piskozub, sędzia WSA Wojciech Czajkowski (spr.), Protokolant p.o. specjalisty Monika Rząp, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 12 stycznia 2012r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj i czerwiec 2006r. oddala skargę

Uzasadnienie

A.S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj 2006 r. i czerwiec 2006r. w kwotach, odpowiednio: 12.483 i 8.338 zł.

Jak wynika z przedstawionych Sądowi wraz ze skargą akt administracyjnych, w okresie objętym postępowaniem podatkowym A.S. prowadził działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo A z siedzibą w E., w ramach której m.in.: nabywał pojazdy samochodowe na terenie krajów Unii Europejskiej, a następnie sprzedawał je w kraju, dokonywał nabycia pojazdów w kraju, a następnie ich sprzedaży oraz prowadził komisową sprzedaż samochodów osobowych niezarejestrowanych w kraju, stanowiących własność osób trzecich. Jak ustalił organ, sprzedaż pojazdów, których właścicielami były osoby trzecie dokonywana była przez stronę na ich zlecenie lecz we własnym imieniu, na podstawie zawartych umów pośrednictwa. Jako podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług podatnik wykazywał w takim przypadku kwoty prowizji wynikające z wystawionych faktur VAT. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, z zapisów 6 umów pośrednictwa zawartych przez stronę w maju i czerwcu 2006 r. wynikało, że w istocie nie były to umowy pośrednictwa, lecz umowy komisu. To zaś, stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) skutkowało określeniem podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną sprzedaży samochodu, a ceną jego nabycia. Opisując szczegółowo okoliczności dotyczące 10 zakwestionowanych transakcji, w tym sześciu umów komisu i czterech umów sprzedaży samochodów nabytych przez stronę, organy oceniły, że podatnik zaniżył wykazaną w nich cenę sprzedaży pojazdów, a tym samym podstawę opodatkowania i należny podatek od towarów i usług. Dotyczyło to transakcji zawartych z: M. B., J. D., Z. P., R. G., I. i P. J., A. i K. P., G. i A.. P., Z. i B.M., A. i P.Z. oraz P.S.. Jak podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, stanowisko powyższe potwierdzają zebrane w toku postępowania dowody, w szczególności zeznania świadków – nabywców pojazdów oraz treść zawartych przez nich umów kredytowych na zakup samochodów. Organ wskazał ponadto, iż rzeczywista cena pojazdów odpowiadała wpływom na rachunki bankowe podatnika środków w kwotach wyższych niż wynikające z wystawionych przez niego faktur sprzedaży oraz umów pośrednictwa – sprzedaży, przekazywanych mu przez banki w związku z przyznanymi nabywcom kredytami. Tym samym nie dano wiary wyjaśnieniom strony, iż do czasu kontroli nie wiedziała ona o sprzedaży pojazdów w ramach umów komisu, gdyż zajmował się tym pracownik podatnika – P.K., który dopuścić się miał fałszerstwa podpisów strony na dokumentach.