Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 maja 2012 r., sygn. I SA/Wr 1709/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędziowie Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca), Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant Agnieszka Wróblewska, Po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2012 r. przy udziale sprawy ze skargi D.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 30 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit., art. 21 § 3, art. 23 § 3 pkt 3, art. 23a, art. 53a Ordynacji podatkowej i art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] Nr [...] określającą D.G. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. na kwotę 34.388 zł. oraz kwotę odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu nie zapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy w kwocie 2.805 zł. i określił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych na kwotę 33.418 zł. oraz kwotę odsetek za zwłokę od niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy w wys. 2.740 zł.

Ustalono, że strona w 2006 r. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu obuwiem i galanterią skórzaną (sklep w K. ul. [...]) oraz artykułami odzieżowymi (sklep w K. [...]). Uzyskiwała przychody także z usług najmu lokali użytkowych oraz z usług najmu miejsc krótkotrwałego zakwaterowania. W zeznaniu podatkowym za 2006 r. strona wykazała stratę w wys. 17.158,32 zł., przychody z działalności gospodarczej - 261.077,57 zł., koszty uzyskania przychodów z tej działalności - 278.235,89 zł.

W toku wszczętego i prowadzonego postępowania podatkowego przyjęto za nierzetelną księgę przychodów i rozchodów działalności gospodarczej strony w zakresie kosztów i przychodów (uzyskanych ze sprzedaży towarów handlowych) i nie uznano jej za dowód w rozumieniu art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej.