Wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 października 2012 r., sygn. I SA/Łd 1018/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Joanna Tarno Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Sędzia WSA Ewa Cisowska - Sakrajda (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2012r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia i do zwrotu za poszczególne miesiące 2009r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...] określającą M. S., prowadzącemu Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A", wysokość kwoty do przeniesienia na następny miesiąc stanowiącej nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za wrzesień 2009r. w wysokości 41.073,00 zł, za październik 2009r. w wysokości 54.039,00 zł, za listopad 2009r. w wysokości 54.916,00 zł, za grudzień 2009r. w wysokości 0,00 zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu za grudzień 2009r. w kwocie 354.585,00 zł.

W uzasadnieniu tej decyzji organ drugiej instancji podniósł, że w toku kontroli podatkowej przeprowadzonej w firmie M. S. Przedsiębiorstwie Wielobranżowym "A" organ podatkowy stwierdził, że podatnik ten zawarł umowę podnajmu nr [...] z "B" Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podnajem lokalu użytkowego zlokalizowanego w miejscowości K. Umowa dotyczyła podnajmu 2 pomieszczeń wykorzystanych do prowadzenia stoiska mięsno - wędliniarskiego. Zgodnie z tą umową strony ustaliły miesięczny czynsz w kwocie 2.070,00 zł netto plus 22 % podatku VAT oraz dodatkowe opłaty za korzystnie z mediów. Umowa podnajmu została zawarta na czas określony, tj. od 1 kwietnia 2009r. do 31 grudnia 2011r. Po wygaśnięciu, rozwiązaniu lub wypowiedzeniu przez jedną ze stron umowy podatnik zobowiązany był zwrócić lokal w stanie niepogorszonym, jednakże nie ponosił odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego (normalnego) użytkowania. Rozwiązanie umowy mogło nastąpić w każdym czasie za porozumieniem stron, przy czym wynajmujący mógł ją rozwiązać w trybie natychmiastowym z zachowaniem formy pisemnej bez ponoszenia jakiejkolwiek odpowiedzialności wynikającej z powyższego faktu, w każdym przypadku, jeśli najemca lub osoba, za którą najemca ponosił odpowiedzialność używała przedmiot najmu w sposób niezgodny z umową i przeznaczeniem lub zalegała z opłatami. Wypowiedzenie umowy mogło nastąpić w formie pisemnej pod rygorem nieważności za pomocą listu poleconego. W dniu 15 września 2009r. podatnik zawarł porozumienie z "B" dotyczące rozwiązania umowy podnajmu przed okresem, na jaki została ona zawarta. Na podstawie porozumienia rozwiązano umowę podnajmu pod warunkiem zapłaty przez podnajmującego wynagrodzenia w kwocie 25.000 zł plus podatek VAT na podstawie wystawionej faktury, w terminie do dnia 30 września 2009r. Ze znajdującej się w aktach sprawy faktury VAT z dnia 28 września 2012r. nr [...] wynika, że Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A" M. S. zapłacił "B" Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością tytułem "odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy" (a nie wynagrodzenia) kwotę brutto 30.500 zł (w tym 5.500 zł podatku VAT). Wobec powyższego powstał spór, czy zapłata ta faktycznie stanowi "wynagrodzenie", o którym mowa w porozumieniu z 15 września 2009r. o przedterminowym rozwiązaniu umowy, czy też jest to "odszkodowanie za przedterminowe rozwiązanie umowy", jak wynika z faktury VAT z dnia 28 września 2009r. Następnie wskazując na treść art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r, o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2011r., nr 177, poz. 1054), organ drugiej instancji stwierdził, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieuczynienie bądź też tolerowanie). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem działania. Ponadto przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy, zdaniem organu, mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7. Usługą będzie jednak tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie lub powstrzymywanie się od określonych czynności. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem, aby można było mówić o usłudze spełnione muszą zostać następujące warunki: