Wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. I SA/Lu 363/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz, Sędziowie WSA Halina Chitrosz (sprawozdawca),, NSA Anna Kwiatek, Protokolant Asystent sędziego Karolina Orłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 listopada 2012r. sprawy ze skargi K. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. I. oddala skargę; II. przyznaje radcy prawnemu P. S. wynagrodzenie w kwocie [...] w tym VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania K. W. od decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego z dnia [...] znak: [...] określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 89.634 zł - utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W jej uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia [...] znak: [...] Dyrektor Izby Skarbowej uchylił decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego z dnia [...] znak: [...] określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 89.634 zł oraz odmawiającą zwrotu nadpłaty w kwocie 1.006 zł wynikającej z korekty zeznania P1T-36 za 2009r. i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Decyzją z dnia [...] Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego ponownie określił skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 89.634zł.

W odwołaniu, pełnomocnik wnosząc o jej uchylenie zarzucił naruszenie art. 122 i art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieustalenie istoty sprawy, błędne ustalenie stanu faktycznego oraz nieuwzględnienie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków na okoliczność interpretacji zawartej umowy. Jego zdaniem, organ I instancji nie ustalił jednoznacznie, czy na podstawie ugody zawartej przez podatnika z bankiem doszło do zmiany poprzednio zawartej umowy kredytowej, czy też do umorzenia zobowiązania tj. zwolnienia podatnika z długu. Pełnomocnik zarzucił, że organ podatkowy opierając się jedynie na dosłownym brzmieniu zawartej z bankiem ugody, pominął normy prawne wynikające z art. 65 § 2 k.c. oraz art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej. W jego ocenie, ugoda zawarta z bankiem miała charakter wyłącznie zmiany pierwotnie zawartej umowy kredytowej, w związku z czym nie doszło do umorzenia zobowiązania podatnika, lecz do przekształcenia stosunku prawnego za zgodą obu stron.