Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 r., sygn. I SA/Bk 147/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj (spr.), Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 maja 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w S. na uchwałę Rady Miejskiej w D. z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie skargi na uchwałę rady gminy w sprawie opłaty targowej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 1 ust. 2, § 3 ust. 1 i 3, 2. stwierdza, że w zakresie, o którym mowa w pkt 1 sentencji wyroku zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku

Uzasadnienie

1. W dniu 29 grudnia 2009 r. Rada Miejska w D. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie opłaty targowej (Dziennik Urzędowy Województwa Podlaskiego 2010r., Nr 2, poz. 32).

W §1 ust. 2 i §3 ust. 1 i 3 tej uchwały uregulowano, że:

- w czasie trwania okolicznościowych imprez gminnych takich jak "Dni D." itp. opłata targowa, o której mowa w §1, za metr bieżący stołu wynosi 20 zł;

- inkasentem opłaty targowej jest pracownik Gminnego Zakładu Gospodarki Komunalnej w D. wykonując pobór w ramach swoich obowiązków służbowych; oraz że

- Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej pobiera prowizję w wysokości 50% zainkasowanej kwoty.

2. Prokurator Rejonowy w S. (dalej ‘Skarżący’) złożył za pośrednictwem Rady Miejskiej w D. skargę na tę uchwałę, żądając stwierdzenia jej niezgodności z prawem w części obejmującej §1 ust. 2 i §3 ust. 1 i 3 tej uchwały.

Powyższej uchwale Skarżący zarzucił istotne naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002r. Nr 9, poz. 84 ze zm., dalej: u.p.o.l.) poprzez błędną ich wykładnię polegającą na uznaniu, że zapis uchwały o wyznaczeniu na inkasenta pracownika Gminnego Zakładu Gospodarki Komunalnej w D. nie narusza prawa, chociaż treść tego przepisu wskazuje na konieczność podania bezpośrednio w uchwale cech charakterystycznych indywidualizujących inkasentów w sposób na tyle precyzyjny, aby nie budziło wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony;