Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. I SA/Ol 646/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod, Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Piskozub, sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 28 listopada 2013r. sprawy ze skargi spółki A na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2010r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 7 lutego 2013r., Naczelnik Urzędu Skarbowego określił "A" Sp. z o.o. z siedzibą w O. (dalej jako "podatnik", "spółka", "skarżąca") kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiąc grudzień 2010r. w wysokości 26 zł oraz kwotę podatku do zapłaty na podstawie art.108 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2010r. (Dz.U. nr 54, poz.535 ze zm., dalej jako "ustawa VAT") w wysokości 12.100 zł. Powyższe było konsekwencją zakwestionowania wiarygodności faktur VAT: nr "[...]" z dnia 31 grudnia 2010r., nr "[...]" z dnia 28 grudnia 2010r., nr "[...]" z dnia 29 grudnia 2010r., zaewidencjonowanych w rejestrze zakupów i sprzedaży za grudzień 2010r. podatnika, a dotyczących nabycia i sprzedaży usług doradczych. Organ I instancji stwierdził, że transakcja zakupu usług doradczych przez spółkę miała charakter fikcyjny, a w związku z tym spółce nie przysługuje, na podstawie art.88 ust.3a pkt 4 lit.a ustawy VAT, prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 11.550 zł, wynikającego z ww. faktury. Nadto organ stwierdził, że również faktury VAT wystawione przez spółkę nie dokumentują rzeczywistych transakcji i na podstawie art.108 ust.1 ustawy VAT zobowiązał spółkę do zapłaty podatku od towarów i usług, w łącznej kwocie 12.100 zł, wykazanego w wystawionych przez spółkę fakturach.

W odwołaniu podatnik podniósł, że zasadniczy wpływ na ocenę materiału dowodowego dokonaną przez organ podatkowy miały powiązania osobowe istniejące pomiędzy zleceniodawcą, a zleceniobiorcą. Organ pominął, że są to odrębne podmioty gospodarcze. Podatnik wskazał, że rolą przedłożonych materiałów źródłowych, pozyskanych ze stron internetowych urzędu statystycznego, jest zakreślenie ram przyszłych opracowań i analiz marketingowych. Zarzucił, że organ nie dążył do ustalenia stanu faktycznego, lecz potwierdzenia postawionej tezy o niewykonaniu usług doradczych.