Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. IV SA/Wr 317/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący : Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.) Sędziowie : Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Protokolant : st. sekr. sądowy Dorota Hurman po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi K. Ł. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty dodatku służbowego za okres od dnia 30 listopada 1992 r. do 30 czerwca 1994 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji we W., po rozpatrzeniu odwołania K. Ł., dalej skarżący, od decyzji Komendanta Miejskiego Policji w W. z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] o odmowie wypłaty dodatku służbowego za okres od dnia 30 listopada 1992 r. do dnia 30 czerwca 1994 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Decyzja ta została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Ww. decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] Komendant Miejski Policji, po rozpatrzeniu wniosku skarżącego (emerytowanego funkcjonariusza Policji) z dnia 29 listopada 2012 r. o wypłatę dodatku służbowego za okres od 30 listopada 1992 r. do 30 czerwca 1994 r., orzekł o odmowie wypłaty dodatku służbowego za okres od 30 listopada 1992 r. do 30 czerwca 1994 r. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że stosownie do art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), dalej ustawa, roszczenie z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z art. 105 ust. 2 ustawy, uposażenie zasadnicze i dodatki do uposażenia o charakterze stałym płatne są miesięcznie z góry w pierwszym dniu roboczym każdego miesiąca. Mając powyższe na uwadze, organ ten odmówił skarżącemu wypłaty dodatku służbowego za okres wskazany we wniosku uznając, że wnioskowane roszczenie uległo przedawnieniu.