Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 marca 2014 r., sygn. I SA/Lu 1193/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca), Sędziowie WSA Małgorzata Fita,, NSA Anna Kwiatek, Protokolant Asystent sędziego Anna Gilowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 lutego 2014 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za miesiące: luty, kwiecień - grudzień 2003 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu odwołania M. G. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...], określającej zobowiązanie w podatku akcyzowym za miesiące: luty 2003 r. w wysokości 11.091 zł., kwiecień 2003 r. w wysokości 11.443 zł., maj 2003 r. w wysokości 14.708 zł., czerwiec 2003 r. w wysokości 14.934 zł., lipiec 2003 r. w wysokości 20.715 zł., sierpień 2003 r. w wysokości 18.178 zł., wrzesień 2003 r. w wysokości 23.293 zł., październik 2003 r. w wysokości 19.413 zł., listopad 2003 r. w wysokości 12.912 zł., grudzień 2003 r. w wysokości 21.613 zł. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W jej uzasadnieniu podano, że w związku z przeprowadzoną w okresie od [...] lipca 2005 r. do [...] września 2005 r. kontrolą podatkową zakończoną protokołem kontroli podatkowej z dnia [...], Naczelnik Urzędu Celnego po przeprowadzeniu postępowania podatkowego wobec M. G. prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw, określił zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za miesiące: luty, kwiecień-grudzień 2003 r. w łącznej kwocie 153 383,00 zł.

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Od tej decyzji skarżąca złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 9 marca 2011 r., w sprawie o sygn. akt I SA/Lu 54/11 uchylił zaskarżoną decyzję jako wydaną z mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem przepisów postępowania - art. 120, art. 122, art. 180 § 1, art. 181, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej. Sąd uznał, że organ podatkowy pominął przepis art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej, który określał dla podatników dokonujących czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej maksymalną stawkę podatku akcyzowego dla paliw do silników w wysokości 80% w stosunku do ceny sprzedaży. Zgodnie z delegacją zawartą w art. 37 ust. 2 - 4 tej ustawy Minister Finansów został upoważniony do obniżenia stawek akcyzy wymienionych w ust. 1. Bez względu na sposób wyrażenia stawki podatku akcyzowego, stawki zamieszczone w rozporządzeniu wykonawczym mogły być tylko niższe od ustawowych. W przeciwnym razie byłoby to przekroczenie delegacji ustawowej. Wg Sądu organ podatkowy, stosując stawkę przewidzianą rozporządzeniem z dnia 22 marca 2002 r., miał obowiązek ustalić czy zastosowanie stawki z rozporządzenia nie następuje w warunkach przekroczenia stawki ustawowej. Wg Sądu organ podatkowy w dotychczasowym postępowaniu dowolnie odwołał się do § 14 ust. 2 w powiązaniu z § 25 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r., które razem stanowią o prawie i warunkach obniżenia akcyzy należnej. W sytuacji, w której organ podatkowy prowadzi postępowanie podatkowe w celu określenia podatnikowi zobowiązania w podatku akcyzowym decyzją, obowiązkiem organu podatkowego jest rozważyć czy w okolicznościach rozpatrywanej sprawy podatkowej zachodzą okoliczności faktyczne i prawne zastosowania instytucji obniżenia akcyzy należnej o zapłaconą. Odmowa zastosowania instytucji obniżenia akcyzy należnej, przy określeniu decyzją zobowiązania podatkowego, będzie odpowiadała prawu tylko w rezultacie stwierdzenia, że nie zachodzą przesłanki jej zastosowania z rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r.