Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2014 r., sygn. I SA/Po 112/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Świdłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2003 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia [...] października 2008 r., nr [...], określił T. N. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2003 r., w wysokości odmiennej od zadeklarowanej, w kwocie [...] zł.

W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że podatnik od [...] kwietnia 2001 r. prowadził działalność gospodarczą pod firmą "Y." T. N., której przedmiotem była realizacja robót ogólnobudowlanych w zakresie rozdzielczych obiektów liniowych telekomunikacyjnych oraz usługi transportowe. T. N. zaewidencjonował w rejestrze zakupów za lipiec 2003 r. i rozliczył w deklaracji VAT-7 za ten miesiąc podatek naliczony wynikający z faktury VAT nr [...] z dnia [...] lipca 2003 r. w wysokości [...] zł, wystawionej przez "X." M. M. W treści faktury wskazano, iż przedmiotem transakcji była budowa instalacji telekomunikacyjnej. Organ podatkowy ustalił, że wskazana powyżej faktura nie dokumentowała rzeczywistego obrotu gospodarczego, tj. że wystawca nie dokonał czynności wskazanych w tej fakturze.

W odwołaniu od powyższej decyzji podatnik zarzucił, że organ I instancji oparł się głównie na zeznaniach M. M., które jako niewiarygodne, nie mogły stanowić podstawy do wydania prawidłowej decyzji w zakresie podatku od towarów i usług za lipiec 2003 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że zgromadzone dowody jednoznacznie wskazały, iż W. W., R. N. (obaj ze spółki "Q.") oraz M. M. wraz z innymi osobami zorganizowali sieć firm, które zostały zarejestrowane wyłącznie w celu wystawiania "pustych" faktur VAT, stanowiących podstawę obniżenia podatku należnego u odbiorców tych faktur. Takim też podmiotem była firma "X.". Organ stwierdził, iż T. N. nie przedłożył żadnych dowodów mogących potwierdzić wykonanie usług przez wystawcę w/w faktur. Podatnik nie podważył również wiarygodności zeznań złożonych przez M. M. w toku postępowania karnego. Wykonanie usługi nie zostało potwierdzone jakimikolwiek innymi dokumentami, np. umowami o wykonanie prac, kosztorysami, protokołami odbioru robót budowlanych, przelewami bankowymi itp. Również zeznania świadków, wykorzystane dla potrzeb postępowania, nie potwierdziły, że przedmiotowe prace były w rzeczywistości wykonane. Podkreślono, że w toku prowadzonego postępowania odwoławczego pozyskano dowody z innych postępowań. W celu wyjaśnienia okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej przez M. M. przesłuchano w charakterze świadków osoby, które były u niej zatrudnione, tj. H. W., E. W., D. H. i P. H. Zaznaczono, że wbrew zarzutom odwołania, organ I instancji podjął szereg prób mających na celu przesłuchanie w charakterze świadka M. M. i wyjaśnienia okoliczności świadczenia usługi wskazanej na fakturze VAT wystawionej dla skarżącego, jednakże przeprowadzenie tych czynności było niemożliwe z uwagi na brak możliwości skontaktowania się ze świadkiem i doręczenia mu stosownego wezwania. Z uwagi na powyższe organ II instancji stwierdził, iż w toku postępowania podatkowego zostało dowiedzione, że faktura wystawiona przez firmę M. M. nie odzwierciedla rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, przez co nie może stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego.