Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 5 listopada 2014 r., sygn. II SA/Gd 24/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz, Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz, po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2014 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi G. L. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 20 listopada 2013 r., nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Uzasadneiniei

G. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 20 listopada 2013 r., Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9 listopada 2011 r., Nr [...], orzekającą o rozbiórce obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej, pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej nietrwale związanego z gruntem oraz obiektu pełniącego funkcję sanitariatu wzniesionych samowolnie na terenie działki nr [...] w K. B. Gmina K.

Zaskarżoną decyzję podjęto w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Ze zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie wynika, że sprawa rozbiórki obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej, pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej nietrwale związanego z gruntem oraz obiektu pełniącego funkcję sanitariatu wzniesionych samowolnie na terenie działki nr [...] w K. B. Gmina K., stanowiącej obecnie własność G. L. była dwukrotnie wcześniej przedmiotem rozpoznania przez organy nadzoru budowlanego obu instancji. Z ustaleń tych organów wynikało, że przedmiotowe obiekty powstały samowolnie przed dniem 1 stycznia 1995 r. a ich obecnym właścicielem jest G. L., następca prawny Z. L.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 listopada 2009 r., w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 84/09, uchylił wcześniejszą decyzję organu nadzoru I instancji z dnia 1 lipca 2008 r. orzekającą o rozbiórce wskazanych obiektów budowlanych oraz utrzymującą ją w mocy decyzję organu odwoławczego z dnia 18 grudnia 2008 r. W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że w sytuacji zastosowania art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj.: Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), przesłankę wybudowania obiektu bez wymaganego pozwolenia na budowę należy badać według stanu prawnego z daty budowy, a przesłankę położenia na określonym obszarze zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy badać według stanu prawnego z daty rozstrzygnięcia. Sąd stwierdził, że w przypadku braku w dacie rozstrzygnięcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy jest jedynym sposobem wykazania, że określony sposób zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisami innych ustaw. Natomiast pominięcie przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu przestrzennym, a w szczególności art. 61 tej ustawy, odnoszących się do możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, prowadziłoby do nieuzasadnionej dyskryminacji sprawcy samowoli budowlanej, w rozumieniu art. 32 Konstytucji RP. Sąd wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę organy umożliwią właścicielowi działki złożenie decyzji o warunkach zabudowy bądź wystąpienie do organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, która potwierdziłaby zgodność planowanej zabudowy z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.