Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn. I SA/Sz 590/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtysiak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Anna Sokołowska,, Sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Michał Iwanowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi Z. R. i M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. (zwane dalej "Kolegium") zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie decyzją z dnia

[...], nr [...] uchyliło decyzję Burmistrza W. (zwanego dalej "organem I instancji") z dnia [...],nr [...], ustalającą M.R. i Z.R. (zwanych także dalej "Podatnikami") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za okres od 1 stycznia do 31 marca 2013 r. w kwocie [...] zł i ustaliło wysokość zobowiązania podatkowego za ww. okres na kwotę [...].

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium wskazało, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest nieruchomość, położona w obrębie miejscowości O., gmina W., działka nr [...] o powierzchni [...] m², stanowiąca do dnia 31 marca 2013 r. współwłasność Podatników. Dalej wskazano, że w okresie podatkowym ww. nieruchomość była sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako kopaliny (K), przy czym organ I instancji, powołując art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.) - zwanej dalej "Prawo geodezyjne", uznał, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są wiążące.

Następnie Kolegium wskazało, że organ I instancji podniósł, iż Podatnicy są przedsiębiorcami, co wynikało z Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej (CEDIG), natomiast ewentualne czasowe zawieszenie działalności nie miało wpływu na wysokość opodatkowania. Powołując się na treść art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) - zwanej dalej "u.p.o.l.", organ I instancji wskazał, że istotny jest sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę i nie ma znaczenia rodzaj związku łączącego nieruchomości z wykonywaną działalnością, ani czy przynosi ona dochody. Natomiast, zadrzewienie oraz zakrzewienie gruntu nie stanowi przeszkody o charakterze technicznym, gdyż ich usunięcie wymaga jedynie podjęcia przez podatnika odpowiednich działań. Wobec powyższego organ I instancji zastosował wyższą stawkę, tj. stawkę przewidzianą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.