Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. IV SA/Gl 456/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta K. odmówił przyznania K.P. zasiłku celowego z przeznaczeniem na dofinansowanie bieżących opłat czynszowych. W uzasadnieniu wskazał, że z ustaleń dokonanych w toku postępowania wynika, iż czynsz za okres od [...] do [...] został przez skarżącego zapłacony przez przyznany dodatek mieszkaniowy oraz dochód uzyskany ze zbieractwa, co stanowiło wykorzystanie własnych uprawnień i możliwości, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w wyniku rozpoznania odwołania K.P., decyzją z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy przytoczył art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182 ze zm.), według którego, pomoc społeczna ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom, przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Podkreślił, że przedmiotowe postępowanie zostało zainicjowane wnioskiem strony z dnia [...], a w trakcie wywiadu środowiskowego w dniu [...], skarżący potwierdził, że wnosi o przyznanie zasiłku celowego na dofinansowanie bieżących opłat czynszowych. Następnie organ podniósł, że odmowa przyznania zasiłku celowego była uzasadniona ustaleniami stanu faktycznego dokonanymi przy czynnym udziale strony oraz że z materiałów dowodowych, w tym oświadczeń skarżącego wynika, iż potrzeba bytowa wskazana w osnowie decyzji, została zaspokojona w ramach własnych możliwości skarżącego.