Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r., sygn. I SA/Gd 735/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 lipca 2015 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 14 marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 i 2010 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 14 marca 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta z dnia 30 października 2012 r. ustalającą W. K. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2009 i 2010.

Rozstrzygnięcie to zapadło na tle następującego stanu faktycznego:

Decyzją z dnia 30 marca 2010r. Burmistrz Miasta ustalił podatnikowi zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2009 i 2010. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia 14 lipca 2010r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Wyrokiem z dnia 14 września 2011r., sygn. akt I SA/Gd 1065/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił wspomnianą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego. W uzasadnieniu wskazał, że organy podatkowe całkowicie pominęły fakt, że pismem z dnia 3 marca 2010 r., a więc przed wydaniem decyzji ustalającej wymiar podatku od nieruchomości Burmistrz Miasta, działając na podstawie § 9 umowy najmu z dnia 23 października 2009 r. zawartej z podatnikiem, rozwiązał tę umowę z dniem 10 marca 2010 r.

Okoliczność ta ma istotne znaczenie dla ustalenia wysokości podatku od nieruchomości od spornej nieruchomości, albowiem skarżący z dniem 10 marca 2010 r. przestał być najemcą lokalu użytkowego stanowiącego własność gminy, a zatem od tego dnia nie ciąży na nim obowiązek podatkowy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Oczywiście nie jest wykluczone, że obowiązek podatkowy ciąży na skarżącym z tytułu posiadania tego lokalu bez tytułu prawnego, jednak kwestia ta nie była badana w postępowaniu podatkowym poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji.