Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. I SA/Wr 1590/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Maria Tkacz - Rutkowska, Sędziowie: Sędzia WSA - Katarzyna Radom, Sędzia WSA - Jadwiga Danuta Mróz (sprawozdawca), Protokolant: Starszy referent sądowy - Magdalena Dworszczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi B. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie: podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 roku oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...], nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...], nr [...], wydaną wobec B. N. (dalej: podatnik, strona, skarżący) w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: VAT) za styczeń-czerwiec 2009 r. oraz za sierpień-grudzień 2009 r. oraz uchylająca ww. decyzję za lipiec 2009 r. i w tym zakresie organ II instancji określił skarżącemu zobowiązania podatkowe w niższej kwocie, tj. 907 zł.

Jak wynika z akt sprawy, skarżący w 2009 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie wymiany stolarki okiennej i drzwiowej. W 2009 r. podatnik odliczył podatek VAT wynikający m.in. z 41 faktur wystawionych przez A. K., prowadzącego A, o łącznej wartości netto: 691.884 zł VAT: 152.214,48 zł. W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej ustalił, że świadczenia udokumentowane ww. fakturami nie zostały wykonane przez A. K., ani przez żaden innym podmiot, w tym nie przez B. W., który rzekomo miał nieodpłatnie pomagać A. K. W efekcie organ pierwszej instancji nie uwzględnił podatku naliczonego z faktur wystawionych przez A. K. Ponieważ sporne faktury podatnik ujął w ewidencjach zakupu i sprzedaży, prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług, ewidencje te w tym zakresie organ podatkowy uznał za nierzetelne, w myśl art. 193 §1 i 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.). Z tego względu - na podstawie art. 193 § 4 O.p. - organ nie uznał ich za dowód w sprawie. Organ podatkowy odstąpił jednak od szacowania podstaw opodatkowania, gdyż dane wynikające z ksiąg, uzupełnione dowodami zebranymi w toku postępowania, pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania. Dokonując rozliczenia podatku od towarów i usług, organ pierwszej instancji powołał się na przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 86 ust. 1 i 2, art. 87 ust.1, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a, art. 99 ust. 1 i 12, art. 103 ust. 1 oraz art. 109 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm. - dalej u.p.t.u. lub VAT).