Postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 30 marca 2016 r., sygn. II SA/Ol 930/15

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Chybicki po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu D. K. od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 29 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 930/15 w przedmiocie prawa pomocy w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania postanawia utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 29 lutego 2016 r. Referendarz sądowy odmówił ustanowienia dla skarżącego adwokata i umorzył postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sadowych. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 239 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie ppsa, nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych strona, której przyznane zostało prawo pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym, w zakresie określonym w prawomocnym postanowieniu o przyznaniu tego prawa. W niniejszej sprawie, postanowieniem z dnia 16 września 2015 r., Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie, po rozpoznaniu wniosku skarżącego o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie zawodowego pełnomocnika - radcy prawnego lub adwokata, odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy, lecz postanowieniem z dnia 29 października 2015 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, na skutek sprzeciwu skarżącego, postanowił zmienić przedmiotowe postanowienie w ten sposób, że przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym, obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych, w pozostałym zaś zakresie postanowienie utrzymał w mocy. Zwolnienie od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w postanowieniu sądu administracyjnego bez określenia zakresu tego zwolnienia oznacza całkowite zwolnienie z obowiązku wnoszenia zarówno opłat sądowych, jak i ponoszenia wydatków (art. 241 ppsa). Wobec tego, iż skarżący nie ma w niniejszej sprawie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w tym zakresie jako zbędne podlega umorzeniu stosownie do art. 249a ppsa. Dalej referendarz wskazał, iż skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść tych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Sytuacja rodzinna i materialna skarżącego była już bowiem przedmiotem oceny zarówno Starszego referendarza sądowego, jak i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, lecz od czasu wydania postanowień z dnia 16 września 2015 r. i z dnia 29 października 2015 r., sytuacja ta uległa zmianie. Wprawdzie na skarżącym wciąż ciążą zobowiązania z tytułu umów kredytowych (zgodnie z wnioskiem - rata kredytu hipotecznego w kwocie 2.150 zł oraz zadłużenie na karcie kredytowej w kwocie 2.100 zł, innych zobowiązań skarżący nie wykazał), lecz jak wynika z protokołu rozprawy, skarżący w październiku 2015 r. znalazł pracę i co wynika z wniosku uzyskuje obecnie stałe dochody w wysokości 1.900 zł. Wydatki skarżącego, poza związanymi ze wskazanymi zobowiązaniami kredytowymi, wynoszą obecnie 1.410 zł (wyżywienie, energia elektryczna, woda, śmieci, studia wyższe, ubezpieczenie domu, podatek od nieruchomości). Referendarz stwierdził, że sytuacja finansowa skarżącego uległa poprawie. Wprawdzie uzyskiwany obecnie dochód wciąż nie przekracza wysokości wydatków skarżącego, lecz jest na tyle wysoki, że pokrywa koszty związane z utrzymaniem, zaś - jak przyjąć należy - dzięki stałej pomocy najbliższych i znajomych, umożliwia również poczynienie pewnych oszczędności. We wniosku skarżący wykazał bowiem oszczędności w kwocie 200 zł. W tej sytuacji, stwierdzić należało, że skoro pomimo problemów finansowych skarżący jest w stanie zaoszczędzić pewne kwoty to przeczy to twierdzeniu, że zdobycie środków na sfinansowanie wydatku związanego z ustanowieniem zawodowego pełnomocnika jest dla niego obiektywnie niemożliwe. Z kwot czynionych oszczędności mogłoby być bowiem sfinansowane - stosownie do warunków umowy zawartej z zawodowym pełnomocnikiem - jego wynagrodzenie.