Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 marca 2016 r., sygn. III SA/Wa 966/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Agnieszka Krawczyk, Protokolant starszy referent Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2016 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej określenia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za grudzień 2006 r. oraz odmowy stwierdzenia nadpłaty za styczeń 2006 r., 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. kwotę 11 455 zł (słownie: jedenaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej jako "strona", "spółka" lub "skarżąca") wnioskiem z dnia 30.12.2013r., uzupełnionym pismem z dnia 05.01.2012r., wniosła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług za styczeń 2006r. w kwocie 423.720.00 zł. Załączyła korekty deklaracji VAT-7 za miesiące od stycznia 2006r. do grudnia 2006 r. Jej zdaniem, nadpłata za styczeń 2006r. oraz zwiększenie kwoty do przeniesienia na następny miesiąc za okresy od lutego 2006r. do grudnia 2006r. powstała w wyniku błędnego stosowania w odniesieniu do części sprzedawanych artykułów spożywczych stawki podstawowej VAT 22% zamiast stawki obniżonej 7%. W ocenie strony, w odniesieniu do sprzedaży szeregu artykułów spożywczych (np. napoje, ciastka, owoce, orzechy itp.), które mieściły się w określonych grupowaniach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: "PKWiU"), wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54. poz. 535, z późn. zm. - obecnie: Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054. z późn. zm. - dalej: "ustawa o VAT"), stosowała obniżoną 7% stawkę podatku. Jednocześnie w zakresie pozostałych wyrobów/artykułów spożywczych sprzedawanych przez Spółkę stosowana była zawyżona i nieprawidłowa stawka podstawowa 22%. Powołała się na art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawowa stawka VAT wynosi 22% i jest stosowana w przypadku, gdy przepisy nie przewidują innych stawek. Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy o VAT dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi natomiast 7%. Zdaniem Spółki, w zamierzeniu polskiego ustawodawcy, przepisy ustawy o VAT miały realizować opcję dostosowania stawek obniżonych, przyznaną państwom członkowskim Unii Europejskiej w art. 12 ust. 3 lit. a) Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej: "VI Dyrektywa"), obowiązującej w okresie objętym wnioskiem. W ocenie Spółki analiza przepisów art. 12 ust. 3 lit. a) w związku z załącznikiem H do VI Dyrektywy oraz stanowiących ich implementację przepisów krajowych, wskazuje, że polski ustawodawca w nieprawidłowy sposób dokonał implementacji prawa wspólnotowego do krajowego porządku prawnego, gdyż: