Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. I SA/Go 94/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski (spr.) Sędzia WSA Alina Rzepecka Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi A.N. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarżąca, A.N., wniosła skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z [...] stycznia 2016 r. utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] listopada 2015r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji tego organu z dnia [...] października 2015 r. Nr [...].

Z akt administracyjnych postępowania wynika następujący stan faktyczny sprawy. W dniu [...] października 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał decyzję Nr [...] w przedmiocie określenia A.N. zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r., w kwocie 6.685,00 zł.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego, orzekł o nadaniu ww. decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności. Uzasadniając swoje stanowisko organ podatkowy wskazał, że okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące, co uzasadnia obawę niewykonania przez skarżącą zobowiązania określonego decyzją wymiarową. Jako podstawę prawną postanowienia organ wskazał art. 239b § 1 pkt 4 i § 2 oraz § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 613).

Skarżąca wniosła zażalenie od ww. postanowienia, żądając jego uchylenia i zarzuciła mu naruszenie art. 239b § 1 pkt 4, w związku z § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez niewykazanie przesłanek uprawdopodabniających, iż ww. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostanie wykonane. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że organ pierwszej instancji nie przeprowadził analizy jej sytuacji majątkowej. Nie posiadał żadnych wiarygodnych danych o ewentualnym zbywaniu przez skarżącą majątku w okresie prowadzenia kontroli podatkowej i postępowania podatkowego, przez co nie wypełnił normy prawnej zawartej w art. 239b § 1 pkt 4, § 2 Ordynacji podatkowej. Na poparcie swoich twierdzeń powołała wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt l FSK 1210/10. Nadto zarzuciła organowi podatkowemu naruszenie art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Stwierdziła, że twierdzenia organu pierwszej instancji, iż nie zapłaci zobowiązania określonego decyzją, której zaskarżonym postanowieniem nadano rygor natychmiastowej wykonalności, nie jest poparte żadnymi dowodami i nie ma oparcia w przepisach prawa materialnego.