Wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. I SA/Lu 1406/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz Sędziowie WSA Andrzej Niezgoda, WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca) Protokolant Starszy asystent sędziego Anna Strzelec po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi M. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania M. O., utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] r., odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. w przedmiocie ustalenia skarżącej zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2009 r.

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie sprawy.

Ostateczną decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej, ustalił skarżącej zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2009 r. w wysokości [...] zł (w decyzji organu I instancji z dnia [...] r. kwota zobowiązania została ustalona w wysokości [...] zł).

W dniu [...] czerwca 2015 r. do organu wpłynął wniosek pełnomocnika skarżącej o stwierdzenie nieważności tej decyzji ostatecznej. Jako podstawę żądania pełnomocnik wskazał art. 247 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.).

W ocenie pełnomocnika, decyzja wydana została bez podstawy prawnej, gdyż w obrocie prawnym po dniu 28 lutego 2015 r. nie było już art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej, a także w oparciu o niekonstytucyjny przepis prawa, to jest art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. - dalej "p.d.o.f.") ) z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 lipca 2014 r., sygn. akt P 49/13. Rażącego naruszenia prawa pełnomocnik upatrywał w naruszeniu zasady dwuinstancyjności postępowania oraz naruszeniu art. 229 Ordynacji podatkowej poprzez niezastosowanie w sprawie art. 233 § 2 tej ustawy.