Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 czerwca 2016 r., sygn. III SA/Kr 798/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.) WSA Janusz Bociąga Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2016 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej D. J. sprawy ze skargi W. L. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 30 kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2015 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego nałożył na W. L. A karę pieniężną w wysokości 24.000 zł za urządzanie gier na dwóch automatach poza kasynem gry. Organ I instancji podał, że w dniu 24 września 2014 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego przeprowadzili kontrolę w lokalu Bar M przy ul. I w K w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych. W kontrolowanym lokalu stwierdzono dwa automaty do gry, które były włączone i gotowe do gry. Właścicielem wyżej wymienionych automatów był W. L. A. Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej kontrolujący przeprowadzili eksperyment (grę kontrolną), w wyniku którego ustalili, że na spornych automatach można prowadzić gry z naruszeniem przepisów ustawy o grach hazardowych.

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji W. L. wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania. Decyzji organu I instancji odwołujący się zarzucił niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2015 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) w związku z art. 8 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] 2015 r. nr [...]. Dyrektor Izby Celnej podniósł, że podstawą wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa jest w art. 89 ust.1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych (dalej: u.g.h.) jest zaistnienie w sposób łączny następujących przesłanek: 1) ustalenie konkretnego podmiotu urządzającego gry na automatach; 2) ustalenie w sposób jednoznaczny charakteru urządzanych gier, tj. muszą to być gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych; 3) ustalenie, że gry na automatach urządzane były poza kasynem gry. Za bezsporny organ II instancji uznał fakt, że to odwołujący się był podmiotem urządzającym gry na automatach jako ich właściciel, ta bowiem okoliczność nie była przez niego kwestionowana. Zdaniem organu, gry na zakwestionowanych automatach były urządzana poza kasynem gry, gdyż skontrolowany lokal nie posiadał takiego statusu. W ocenie organu odwoławczego, w niniejszej sprawie niesporne jest również i to, że zakwestionowane automaty do gier to urządzenia elektroniczne. Losowy charakter gier urządzanych na tych automatach potwierdziły eksperymenty przeprowadzone przez funkcjonariuszy celnych, które wykazały, iż bębny automatu zatrzymywały się samoczynnie bez udziału grającego, a w żadnej z przeprowadzonych gier grający nie miał wpływu na jej wynik. Gry urządzane na spornych automatach miały również charakter komercyjny, gdyż były urządzane w celu osiągnięcia zysku i przynosiły odwołującemu się określone dochody, albowiem rozpoczęcie gry było warunkowane wpłatą określonej kwoty przez grającego. Dyrektor Izby Celnej uznał zatem, że organ I instancji słusznie wymierzył karę pieniężną, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, z uwagi na zaistnienie łącznie wszystkich przesłanek określonych tym przepisem. Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem odwołującego się, że ustalenie, iż automat podlega pod regulację ustawy o grach hazardowych wymaga opinii biegłego. Dyrektor Izby Celnej stwierdził, iż przeprowadzenie eksperymentu jest instrumentem procesowym możliwym do zastosowania, jak każdy inny dozwolony przez prawo, przy czym żaden przepis prawa nie wymaga, aby eksperyment przeprowadzony przez funkcjonariuszy musiał mieć potwierdzenie w opinii biegłego. Organ II instancji dodał, że wyniki takiego eksperymentu podlegają ocenie według takich samych reguł, jak inne dowody, czyli w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 191 Ordynacji podatkowej. Poza tym stwierdzenie losowego charakteru gier na wskazanych urządzeniach nie wymaga wiadomości specjalnych, gdyż kwestia ta jest na tyle oczywista, że każdy użytkujący automat może ją potwierdzić. Zdaniem organu, bezpośredni eksperyment przeprowadzony na kontrolowanym urządzeniu może niejednokrotnie znacznie lepiej odzwierciedlić stan automatu, jego cechy i możliwości prowadzenia na nim gier o charakterze losowym, aniżeli opinia sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji charakteryzującej urządzenie (opis producenta). Ponadto materiał dowodowy nie wskazuje, by odwołujący się podjął próbę podważenia wyników uzyskanych podczas eksperymentów na kontrolowanych urządzeniach. Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska odwołującego się o technicznym charakterze regulacji ustawy o grach hazardowych. Organ II instancji stwierdził, że nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych są przepisami technicznymi w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, to i tak przepis te nie podlegałby obowiązkowi uprzedniej notyfikacji Komisji Europejskiej, gdyż są on wyłączony spod obowiązku notyfikacji w oparciu o klauzulę derogacyjną przewidzianą w art. 10 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE. Organ odwoławczy wskazał również, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku sygn. akt P 4/14 z dnia 11 marca 2015 r. orzekł, że art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych są zgodne z art. 2, art. 7 w związku z art. 9 Konstytucji. Organ odwoławczy powołał się przy tym również na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz sądów administracyjnych i stwierdził, że na dzień wydania zaskarżonych decyzji ustawa o grach hazardowych jako całość ma walor powszechnie obowiązującego prawa, skutkiem czego organ podatkowy nakładając na odwołującego się karę pieniężną za naruszenie regulacji tej ustawy działał na podstawie i w granicach prawa, respektując tym samym zasadę praworządności, o której stanowi art. 120 Ordynacji podatkowej. Dyrektor Izby Celnej nie znalazł zatem podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji.