Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 23 maja 2017 r., sygn. II SA/Rz 137/16

Administracyjne postępowanie; Budowlane prawo; Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Marcin Kamiński WSA Ewa Partyka Protokolant sekretarz sądowy Filip Róg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2017 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...]; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego M. M. kwotę 500 zł /słownie: pięćset złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody [.] z dnia [.] grudnia 2015 r. nr [.], utrzymująca w mocy decyzję Starosty [.] nr [.] /15 (znak: [.]) z dnia [.] czerwca 2015 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W podstawie prawnej decyzji organ powołał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. - zwana dalej w skrócie "k.p.a.").

Z akt administracyjnych sprawy i uzasadnienia wynika, że wniosek

o udzielenie pozwolenia na budowę złożyła P.. W wyniku jego rozpoznania Starosta [.] decyzją z dnia [.] czerwca 2015 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił P. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej sieci P. o nr [.] na działce nr 3964 w [.].

Odwołanie od tej decyzji (w jednym piśmie) złożyli MM i AP wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zarzucili naruszenie art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o udostępnianiu informacji

o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko poprzez pominięcie faktu, że energia anten (EIRP) sektorowych na poszczególnych azymutach podlega zsumowaniu, jak również pomiędzy samymi azymutami, poprzez brak podania mocy anten radioliniowych, brak uwzględnienia zjawiska odbić oraz brak wskazania błędu metody obliczeniowej. W ocenie odwołujących organ winien udowodnić, że nie występuje zjawisko superpozycji. Odwołujący zarzucili naruszenie art. 7, art. 8, art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. w zw. z art. 13 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez sporządzenie decyzji w sposób niemożliwy do "odkodowania". Nadto organ nie wskazał przepisu prawa, z którego wynika, że w przypadku realizacji tej samej instalacji radiokomunikacyjnej ustawodawca wyłączył badanie mocy anten, których EIRP jest wspólne na danym sektorze, z uwagi na fakt, że moc nie ma znaczenia przy dokonywaniu analizy rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. Nadto nie podano metody, na podstawie której dokonywano kwalifikacji z wyjaśnieniem