Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. I SA/Wr 401/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Ciołek Sędzia WSA Dagmara Dominik - Ogińska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Anna Kruś po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2011 r. do marca 2012 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego A Sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej: spółka/ skarżąca) decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: organ odwoławczy/ organ podatkowy drugiej instancji) z dnia [...] lutego 2017r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] września 2016r. nr [...] w zakresie podatku od towarów i usług (dalej: VAT) za poszczególne miesiące od stycznia 2011r. do marca 2012r.

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji organu odwoławczego wynika, że powołaną na wstępie decyzją organ podatkowy pierwszej instancji zakwestionowano podatek naliczony z faktur VAT wystawionych przez Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe B Sp. z o.o. z tytułu świadczenia usług wynajmu pracowników oraz pojazdów oraz faktur wystawionych przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe C Spółka z o.o. z tytułu świadczenia usług wynajmu pracowników oraz pojazdów na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: ustawa o VAT). Stwierdzono bowiem, że zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy o tym, że wyprowadzenie spraw pracowniczych poza Skarżącą do ww. podmiotów, tj. do PHU B i C było świadomym zabiegiem mającym na celu uniknięcie zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, składek na ubezpieczenia społeczne oraz uzyskanie nienależnego uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z ww. faktur VAT. W tym celu przeniesiono siedziby firm do biura wirtualnego w W. i wprowadzono do jej zarządu osoby nieświadome tego faktu (figurantów), w przypadku B - najpierw K.T. a następnie M.M., w przypadku C - K.A.. To ww. spółki pozbawione jakiegokolwiek majątku miały regulować podatki i składki z tytułu zatrudnienia pracowników a odpowiedzialność solidarną z tego tytułu ponieść mieli wspomniani figuranci. Natomiast Skarżąca i jej kierownictwo, którzy uzyskiwali rzeczywiste korzyści z takiej sytuacji formalnie nie ponieśli żadnej odpowiedzialności z tego tytułu. Posunięcie to było na tyle skuteczne, że organy egzekucyjne nie były w stanie wyegzekwować od ww. podmiotów zaległości z tytułu należności publicznoprawnych w znacznej kwocie. Stwierdzono, że celem istnienia tych podmiotów nie było prowadzenie działalności gospodarczej w sposób samodzielny (brak faktycznej reprezentacji wynikającej z przepisów kodeksu spółek handlowych) lecz podmioty te były całkowicie podporządkowane Skarżącej i służyły jej sprzecznym z prawem celom. Nie mogły być zatem rzeczywistymi sprzedawcami usług i nie mogły być uznane za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Skarżąca była organizatorem tego procederu i działała w złej wierze. Co się tyczy faktur VAT wystawionych przez B z tytułu wynajmu pojazdów i ich naprawy uznano je za nierzetelne ponieważ zostały wystawione przez podmiot niebędący podatnikiem VAT a więc nieuprawniony do wystawiania faktur VAT. Faktury te zostały wystawione jedynie w celu dokonania nieprawidłowego obniżenia podatku należnego przez Skarżącą, a więc w celu obejścia ustawy o VAT.