Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. II SA/Ol 881/18

Administracyjne postępowanie; Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2019 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy M. R. (dalej jako: "skarżący"), utrzymało w mocy własną decyzję z dnia "[...]", którą, działając w trybie wznowienia postępowania, Kolegium odmówiło uchylenia ostatecznej decyzji Wójta Gminy z dnia "[...]", ustalającej warunki zabudowy dla przedsięwzięcia polegającego na budowie elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą o mocy nominalnej do 2,5 MW, na działce nr "[...]" w miejscowości A, obręb geodezyjny A, gmina A.

Organ podzielił w całości swoje stanowisko zaprezentowane w decyzji z dnia "[...]" o braku legitymacji procesowej skarżącego do kwestionowania postępowania zakończonego wskazaną decyzją ustalającą warunki zabudowy. Wyjaśnił, że skarżący wywodzi swój interes prawny w sprawie z prawa własności, prawa do prywatności, spokoju i zdrowia, prawa do korzystania ze środowiska, prawa wolności od negatywnych oddziaływań. Zarzucał spadek wartości jego nieruchomości w związku z realizacją inwestycji. Odnosząc się do stanowiska skarżącego, Kolegium podniosło, że przepisy Kodeksu cywilnego nie mogą stanowić samoistnej podstawy uzyskania legitymacji procesowej strony. Dopiero w sytuacji stwierdzenia, że istnieje związek pomiędzy naruszeniem w procesie inwestycyjnym normy administracyjnego prawa materialnego, a ograniczeniem w korzystaniu przez właściciela z jego nieruchomości (art. 140 Kodeksu cywilnego) można byłoby stwierdzić o posiadaniu przez skarżącego interesu prawnego. Istotne jest przy tym, że tego rodzaju interes prawny musi być indywidualny, aktualny, konkretny i obiektywnie możliwy do sprawdzenia, zaś jego zaistnienie musi znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych danej sprawy. Kolegium ustaliło, że działka nr "[...]" znajduje się najbliżej terenu podlegającego możliwej zabudowie urządzeniami elektrowni wiatrowych na działce ewidencyjnej nr "[...]". Pozostałe cztery działki skarżącego, położone w bliskiej odległości od działki nr "[...]" lub bezpośrednio z nią graniczące, znajdują się w niewiele dalszej odległości. Odległość pomiędzy planowaną elektrownią wiatrową (o maksymalnej wysokości konstrukcji do 170 m) a granicą działki nr "[...]" wynosi około 2900 m i jest ona znacznie większa niż stwierdzony w oparciu o akta sprawy zasięg oddziaływania elektrowni wiatrowej. Zauważono, że ustalając krąg stron postępowania oparto się na przewidywanym zasięgu akustycznego oddziaływania planowanej inwestycji, tj. orientacyjnym zasięgu izofony 45 dB oznaczonej na mapie ewidencyjnej w skali 1:5000, stanowiącej załącznik nr 2 A do decyzji o warunkach zabudowy. Zaznaczono, że żadna z pięciu należących do skarżącego nieruchomości nie znajduje się w zasięgu tego oddziaływania. Kolegium uwzględniło, że przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia, Wójt Gminy wydał w 2015 r. decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Wydanie powyższej decyzji środowiskowej zostało poprzedzone sporządzeniem raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Dokument ten został pozytywnie zweryfikowany przez organy współdziałające, tj. przez RDOŚ oraz PPIS. Kolegium zaznaczyło, że z charakterystyki przedsięwzięcia (która stanowi załącznik Nr 1 do decyzji środowiskowej) wynika m. in., że miejsca stałego pobytu ludzi znajdować się będą poza zasięgiem ponadnormatywnego hałasu - bowiem najbliższe tereny podlegające ochronie znajdują się w odległości około 500 m od planowanej lokalizacji turbiny wiatrowej. Ponadto faktyczny brak oddziaływań planowanej inwestycji na nieruchomość skarżącego potwierdza również treść załącznika nr 2 A do decyzji o warunkach zabudowy - orientacyjny zasięg izofony 45 dB oznaczony na mapie ewidencyjnej w skali 1:5000. Odnosząc się do stanowiska skarżącego na temat emisji infradźwięków (hałasu niskoczęstotliwościowego) wskazano, że w odległości około 500 m (i większej) od turbiny wiatrowej jest to emisja o bardzo niskim poziomie, występująca praktycznie na poziomie tła akustycznego i wskutek tego nieodczuwalna dla człowieka. Stwierdzono, że znaczna odległość turbiny od zabudowań nie będzie generować efektu migotania cienia. Kolegium wskazało, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organy wydające decyzję o warunkach zabudowy. Nie sposób więc zakwestionować ustaleń, które legły u podstaw wydania decyzji środowiskowej, w tym także tych ustaleń dotyczących oddziaływania przedsięwzięcia na sąsiednie nieruchomości. Reasumując, Kolegium stwierdziło, że nie znalazło podstaw do uchylenia decyzji dotychczasowej w trybie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika bowiem, aby zasięg oddziaływania elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą o mocy nominalnej do 2,5 MW, na działce nr "[...]" w miejscowości A - obejmował nieruchomości będące własnością skarżącego. Tym bardziej nie było możliwe stwierdzenie, aby planowana inwestycja miała oddziaływać na wyżej wskazane nieruchomości w stopniu ograniczającym skarżącemu korzystanie z rzeczy, co wówczas uzasadniałoby oparcie interesu prawnego na treści art. 140 Kodeksu cywilnego. Kolegium podkreśliło, powołując się na stanowisko judykatury, że w sprawach dotyczących zagospodarowania przestrzennego prawo do ochrony interesu prawnego może być skutecznie realizowane poprzez wskazanie konkretnego przepisu prawa materialnego, który chroni bezpośredni