Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 marca 2019 r., sygn. I SA/Wa 1512/18

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak (spr.) Sędziowie WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy referent Justyna Kobylarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2019 r. sprawy ze skargi K. N. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.

Uzasadnienie

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] maja 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

I. N. pismem z 18 grudnia 1990 r. wystąpiła do Urzędu Rejonowego w W. o potwierdzenie prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przez W. i J. L. w miejscowości [...], województwo [...]. Powyższy wniosek ponowiony został w dniu 31 grudnia 2008 r. przez następcę prawnego wnioskodawczyni - K. N. (dalej jako "skarżący").

Wojewoda [...] decyzją z [...] marca 2018 r. odmówił potwierdzenia skarżącemu prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia ww. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że z art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2097 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa", wynika, że warunkiem koniecznym do potwierdzenia prawa do rekompensaty jest spełnienie przez właściciela nieruchomości następujących warunków: miał on być w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim, musiał mieć miejsce zamieszkania na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, musiał opuścić je z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy, lub z tych przyczyn nie mógł na nie powrócić oraz musiał posiadać obywatelstwo polskie. Z uwagi na braki formalne wniosku wszczynającego niniejsze postępowanie, zgodnie z art. 6 ust. 6 ustawy, organ pismem z 12 lutego 2015 r. wezwał skarżącego do przedłożenia w terminie 6 miesięcy: dowodów potwierdzających, że były właściciel nieruchomości był w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim i zamieszkiwał na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; dowodów potwierdzających miejsce lub miejsca zamieszkania wnioskodawcy będącego właścicielem nieruchomości po przybyciu na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku wnioskodawcy będącego spadkobiercą właściciela nieruchomości, dowodów potwierdzających miejsce lub miejsca zamieszkania właściciela nieruchomości oraz jego spadkobierców, a w przypadku braku tych dowodów - oświadczenia wnioskodawcy o miejscu lub miejscach zamieszkania tych osób; oświadczenia złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 Kodeksu karnego o dotychczasowym stanie realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej; postanowienia sądu o nabyciu praw do spadku po właścicielu nieruchomości lub aktu poświadczenia dziedziczenia wraz z adresami spadkobierców, a jeśli oni nie żyją - ww. dokumentów w odniesieniu do tych osób; dowodów, że osoby ubiegające się o uprawnienie posiadają obywatelstwo polskie. Oceniając zebrany materiał dowodowy organ za udowodnioną uznał kwestię: tytułu własności do przedmiotowej nieruchomości (wyrok Sądu Rejonowego [...] z [...] kwietnia 1994 r. sygn. akt [...], w którym ustalono, że "małżonkowie W. i J. L. byli właścicielami nieruchomości położonej w mieście [...] przy zbiegu ulic [...] i [...] pod nr [...] składającej się z placu o powierzchni [...] sążni kwadratowych i znajdującego się na tym placu domu mieszkalnego parterowego 10-izbowego, drewniano-Murowanego, chlewem i wozownią"); posiadania przez byłych właścicieli obywatelstwa polskiego (akt notarialny Rep. [...] z [...] maja 1937 r., w którym notariusz wskazał, że ww. osoby posiadały obywatelstwo polskie) oraz następstwa prawnego skarżącego po byłych właścicielach nieruchomości. Organ zauważył dalej, że skarżący, mimo uprzedniego wezwania, nie przedłożył jednak żadnych dokumentów na okoliczność zamieszkiwania przez W. i J. L. na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jego opuszczenia z przyczyn określonych w art. 1 ustawy. W aktach znajdują się natomiast dokumenty, z których wynika, że byli właściciele nieruchomości przed II wojną światową mieszkali na obecnym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (por. akt notarialny Rep. [...] z [...] maja 1937 r., w którym czytamy: "W. i J. L., zamieszkali i miejsce prawne zamieszkania dla aktu tego obierający (...) w mieście R. przy ulicy [...] pod Nr [...]; oświadczenia R. P. i B. P., z których wynika, że byli właściciele w dniu 1 września 1939 r. zamieszkiwali w R.). Skoro zatem skarżący nie udowodnił w toku postępowania, że byli właściciele nieruchomości zamieszkiwali na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz że opuścili to terytorium z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy, jak również nie przedstawił oświadczenia o dotychczasowym stanie realizacji prawa do rekompensaty, to tym samym uznać należało, że nie spełnił on wszystkich wymogów, o których mowa w art. 2 i art. 3 ustawy, a w konsekwencji odmówiono mu przyznania prawa do rekompensaty za przedmiotowe mienie.