Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 listopada 2019 r., sygn. III SA/Wa 408/19

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz, sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant referent stażysta Maria Góraj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2019 r. sprawy ze skargi S. sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za sierpień 2013 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] marca 2014 nr [...]; 2) zasądza od Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej kwotę 13.426 zł (słownie: trzynaście tysięcy czterysta dwadzieścia sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej "Prezes Zarządu PFRON") decyzją z [...] marca 2014 r. określił S. Sp. z o.o.

z siedzibą w K. (dalej: "Spółka" lub "Skarżąca") wysokość zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w związku

z niezgodnym z ustawą wykorzystaniem środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej "zfron") za sierpień 2013 r. w kwocie 260.866 zł.

Organ pierwszej instancji zakwestionował prawidłowość wydatków dokonywanych przez Spółkę ze środków zfron na: 1) zakup samochodów osobowych dla jedenastu pracowników niepełnosprawnych - w kwocie 776.806 zł, 2) zakup szkoleń dla pracowników niepełnosprawnych - w kwocie 21.648 zł oraz 3) zakup agregatów prądotwórczych oraz kontenerów socjalnych stanowiących wyposażenie bazy socjalnej pracowników niepełnosprawnych - w kwocie 71.097,78 zł.

Od powyższej decyzji Spółka złożyła odwołanie, wnosząc o jej uchylenie w całości. Skarżąca zarzuciła naruszenie: art. 33 ust. 4 i 4a ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) - dalej "ustawa o rehabilitacji" - poprzez uznanie wydatkowanych środków zfron za wykorzystane niezgodnie z ustawowym przeznaczeniem, podczas gdy u pracodawcy nie doszło do niezgodnego z ustawą i rozporządzeniem przeznaczenia środków funduszu rehabilitacji; art. 33 ust. 4 ustawy o rehabilitacji w związku z § 2 ust. 1 pkt 12 lit. f) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1300 ze zm.) - dalej "rozporządzenie ZFRON" - poprzez jego błędne zastosowanie w zakresie oceny wydatków dokonywanych w ramach indywidualnych programów rehabilitacji; art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) - dalej "O.p." - poprzez pominięcie istotnej części materiału dowodowego mającej wpływ na rozstrzygnięcie, a także art. 120, art. 121 § 1 i art. 210 § 4 O.p., poprzez błędną i dowolną ocenę materiału dowodowego w tym zakresie oraz przeprowadzenie postępowania w sposób naruszający zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.