Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. I SA/Gd 1630/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Marek Kraus (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 15 lipca 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Zaskarżoną decyzją z dnia 15 lipca 2019 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] (dalej jako "Dyrektor IAS"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 220 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, dalej jako "O.p."), art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177 poz. 1054 ze zm., dalej jako "ustawa o VAT"), po rozpatrzeniu odwołania M. P. (dalej jako "Skarżąca") od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. (dalej jako "Naczelnik US") z dnia 11 lutego 2019 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. w wysokości 27 zł, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

2.1. Po przeprowadzeniu kontroli podatkowej i postępowania podatkowego Naczelnik US decyzją z dnia 5 czerwca 2015 r. określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. w wysokości 27 zł.

Decyzją z dnia 8 grudnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w [...] uchylił ww. decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

2.2. Decyzją z dnia 11 lutego 2019 r. Naczelnik US określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. w wysokości 27 zł. W uzasadnieniu organ stwierdził, że Skarżącej nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w spornych fakturach VAT wystawionych przez C. Sp. z o.o., ponieważ nie dokumentują one rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a Skarżąca miała pełną świadomość w jakich transakcjach uczestniczy, o czym świadczą przywołane okoliczności stanu faktycznego: Skarżąca została zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług od dnia 1 lipca 2014 r.; jedynym kontrahentem od którego Skarżąca dokonała zakupów w lipcu 2014 r. była C. Sp. z o.o.; transakcje zostały przeprowadzone przy wykorzystaniu powiązań osobowych; sprzedaż jaką wykazywała C. Sp. z o. o. kształtowała się do wysokości ok. 2.000 zł miesięcznie, a dopiero w lipcu 2014 r. Spółka wykazała tak znaczną sprzedaż; C. Sp. z o.o. nie zapłaciła wykazanego w deklaracji VAT-7 za lipiec 2014 r. podatku należnego oraz posiada inne zaległości egzekucyjne; zapłata za faktury nastąpiła gotówką (wpływ do kasy), a następnie tego samego dnia pieniądze zostały wypłacone i przekazane Skarżącej jako zapłata z tytułu zwrotu pożyczki z dnia 22 sierpnia 2012 r.; wg oświadczenia K. K., w kwietniu - maju 2014 r. K. G. wraz z M. P. wywieźli wyposażenie restauracji przy ul. [...] w N., w nocy, bez obecności K. K.; część przedmiotów składowana była w G. na parkingu samochodowym, przedmioty leżały na ziemi, były przykryte plandeką, pokryte śniegiem, niekompletne, zniszczone, M. P. wskazywał, że nie nadają się do dalszej odsprzedaży; z protokołu z oględzin przeprowadzonych w dniu 19 kwietnia 2017 r. wynika, iż np. dozowniki, umywalki, elementy balustrad, kinkiety, kable itp. były zdemontowane, wyrwane ze ściany, szklanki i kieliszki były częściowo rozbite, podczas gdy sztuki i kwoty z faktur zakupu zostały przeniesione w sposób identyczny do faktur sprzedaży; pomimo wezwań Strona nie przedłożyła dokumentów potwierdzających, iż zakupione w lipcu 2014 r. przedmioty zostały dalej odsprzedane; ze zgromadzonego materiału nie wynika, żeby Skarżąca prowadziła jakąkolwiek działalność gastronomiczną bądź restauracyjną; Skarżąca zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej w czerwcu 2015 r.; Strona nie była zainteresowana wyjaśnieniem sprawy, na wezwanie o wskazanie miejsca składowania zakupionych przedmiotów odpowiadała nieprecyzyjnie lub wcale, nie stawiała się w celu dokonania oględzin, pełnomocnik M. P. stawiał się bez pełnomocnictwa, lub z pełnomocnictwem szczególnym do dokonania oględzin, ale nie podpisanym przez Skarżącą; numery telefonów Skarżącej oraz M. P. znajdujące się w aktach sprawy były wyłączone albo nieznane, M. P. odmówił wskazania numeru telefonu; w dniu 28 listopada 2013 r. komornik sądowy dokonał zajęcia ruchomości, K. G. jako właściciela rzeczy wymienionych w protokole wskazała Skarżącą, która rzekomo zakupiła ww. towary w dniu 12 listopada 2013 r. na podstawie faktury nr [...] (Skarżąca nie odliczyła podatku VAT wykazanego w tej fakturze), na fakturze znajdują się dokładnie towary, które zostały zajęte przez komornika; powyższe może świadczyć o tym, iż faktura nr [...] została wystawiona po zajęciu przez komornika w celu uniknięcia egzekucji, powyższe potwierdza fakt, że te same towary ponownie zostały rzekomo sprzedane Skarżącej w dniu 2 lipca 2014 r. na podstawie faktury nr [...]; ruchomości zajęte przez komornika sądowego zostały przez niego sprzedane w imieniu firmy C. Sp. z o.o.