Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 marca 2020 r., sygn. II SA/Łd 656/19

Zagospodarowanie przestrzenne

Dnia 17 marca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Kowalska Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.) Protokolant Asystent sędziego Daria Przybylska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2020 roku sprawy ze skargi B. C. i M. T. - C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji oddala skargę. B.A.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. nr [...] Prezydent Miasta Ł., po ponownym rozpatrzeniu wniosku H.Z., ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego (do 4 lokali mieszkalnych) wraz z urządzeniami budowlanymi i wjazdem/wyjazdem z działki drogowej nr 106/14 ul. A, przewidzianej do realizacji w Ł. przy ul. A 4 na działce nr 106/20 i fragmencie działku drogowej nr 106/14 w obrębie [...].

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli M.T. - C. i B.C., właściciele nieruchomości sąsiedniej w stosunku do terenu inwestycji. W ocenie stron zaskarżona decyzja jest niezgodna z art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż nie uwzględnia istniejącej zabudowy jednorodzinnej parterowej i parterowej z poddaszem użytkowym na działkach wzdłuż ul. A, nie spełnia wymagań ładu przestrzennego lokalizując zabudowę wielorodzinną wśród budynków jednorodzinnych, powodując nadmierne zagęszczenie terenu i zwiększając w znaczny sposób ruch komunikacyjny. Zabudowa wielorodzinna nie spełnia także walorów krajobrazowych poprzez lokalizację tak dużego budynku na działce przeznaczonej pod zabudowę jednorodzinną. Zaskarżona decyzja nie spełnia też zdaniem strony art. 11 ust. 2 pkt. 2, gdyż nie realizuje prawomocnych wyroków NSA z dnia 26.04.2016r. sygn. akt II OSK 536/15 i wyroku z dnia 04.10.2017r. sygn. akt II OSK 1348/17 oraz wyroku WSA w Łodzi z dnia 28.10.2016 r. sygn. akt II SA/Łd 434/16, które wskazują, że Prezydent Miasta Ł. naruszył art. 88i ustawy Prawo wodne nie przekazując wykonanych opracowań zalewowych rzeki A, co w konsekwencji spowodowało naruszenie art. 88f ust. 5, art. 88 k pkt. 1 i 4, opracowanie hydrologiczne, które by wykluczało, że tereny wzdłuż rzeki A art. 881 ust. 1 pkt. 3 ustawy Prawo wodne. Obręby geodezyjne [...] i [...] w Ł. nie znajdowały się w zasięgu wylewu wielkiej wody Q 1% (woda stuletnia). Wobec nieprzekazania przez Prezydenta Miasta Ł. wykonanych opracowań, Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej nie miał podstaw do wykonania map zagrożenia powodziowego. Strona podniosła, że nieprawdą jest, że obszar zasięgu wód powodziowych o prawdopodobieństwie 1% (-wody stuletniej) wskazany w opracowaniu nie jest tożsamy z obszarem szczególnego zagrożenia powodzią, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt. 6c ustawy Prawo wodne (tj. Dz. U. z 2017r. poz. 1121). Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. wydając w dnia [...]r. postanowienie nr [...] nie przeprowadził prawidłowo postępowania wydając postanowienie już po 3 dniach od otrzymania wniosku. Z opracowania Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Ł. z grudniu 2011r., obejmującego w całości działkę nr 106/20 obr. [...] przy ul. A 4, wynika, że leży ona w terenie zalewowym rzeki A w obszarze wody 100-letniej. Ponadto, wskazali, że na terenie ulicy A w Ł. nie istnieje żadna kanalizacja. Ścieki są gromadzone w szambach i wywożone do oczyszczalni ścieków. W budynku wielorodzinnym każde mieszkanie powinno być zaopatrzone w indywidualny zbiornik bezodpływowy zgodnie z § 26 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z § 34, § 36.1 pkt. 1 i pkt. 2 i § 36 pkt. 3 rozporządzenia nie ma możliwości na działce nr 106/20 obr. [...] w Ł. lokalizacji tych zbiorników bezodpływowych. Również z uwagi na istnienie studni w granicy działek nr 106/21 i nr 106/20 obr. [...] w Ł. zgodnie z § 31.1 pkt. 3 rozporządzenia nie ma możliwości lokalizacji szamb. Strona podniosła, że inwestor nie dysponuje terenem niezbędnym do lokalizacji miejsc postojowych dla samochodów opisanym w § 18 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Strona dodała, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z art. 5, art. 6 i art. 7.1 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane. Nie są spełnione przepisy § 18, § 23.1, § 26.1, § 26.3, § 31.1 pkt. 3, § 34 i § 36.1 pkt. 1 i pkt. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wobec zapisu art. 55 i art. 56 w zw. art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie uwzględnienie zapisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie musi skutkować wydaniem pozwolenia na budowę niezgodnego z prawem. Zdaniem odwołujących się stosowana praktyka Prezydenta Miasta Ł. wyłączająca bezpośrednich sąsiadów realizowanej inwestycji z uczestnictwa przy wydawaniu pozwoleń na budowę powoduje, że są one prowadzone niezgodnie z prawem oraz wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2011r. sygn. akt Kp 7/09. Ponadto, decyzja nie spełnia zapisów art. 54 ust. 2 pkt. a, pkt. b, pkt. c i pkt. d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i w tym kontekście nie zapewnia ochrony interesów osób trzecich jakim są najbliżsi sąsiedzi planowanej inwestycji. Decyzja nie spełnia także przepisów prawa wymienionych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z planowanej inwestycji nie można odprowadzić ścieków sanitarnych oraz deszczowych, co wynika z art. 40 ust. 1 pkt. 3 w zw. art. 43 ustawy Prawo wodne i art. 77 ust. 1 pkt. 3a, art. 86 ust. 1 w zw. z art. 87 ustawy Prawo wodne oraz Dyrektywy Rady 91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych. Przy istniejącym wysokim poziomie wód gruntowych zalegających na głębokości od 0,5 m do 0,7 m ppt (pod poziomem terenu) inwestycja spowoduje zakłócenie stosunków wodnych w otaczającym terenie, co jest niezgodne z art. 29 ust. 1 ustawy Prawo wodne i art. 234 ust. 1 oraz art. 198 ustawy Prawo wodne. Odwołujący się stwierdzili, że analiza urbanistyczna została wykonana niezgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. art. 52 ust 2, art. 53 ust. 3, art. 54 ust. 2, art. 61 ust. 1 oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczącej nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wyniki analizy urbanistycznej nie zawierają ponadto części graficznej. Strona dodała, że decyzje pozwoleń na budowę dla nieruchomości przy ul. B 10, 10A, 10J, 10K, 10L, wziętych do analizy urbanistycznej są nieprawomocne. Analiza urbanistyczna jest tym samym zafałszowana przez doliczenie do niej budynków bez prawomocnych decyzji pozwoleń na budowę i nie spełnia obowiązujących przepisów prawa zawyżając wskaźnik powierzchni zabudowy. Organ nie uwzględnił ponadto wszystkich stron postępowania, na działki których będzie oddziaływała planowana inwestycja. Zdaniem odwołujących się Studium nie jest co prawda aktem prawa miejscowego, ale jego rozwiązania - z uwagi na ustawowy wymóg zgodności miejscowego planu z rozwiązaniami studium - niewątpliwie ma wpływ na kierunki zagospodarowania terenu.