Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 lipca 2020 r., sygn. VIII SA/Wa 899/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Justyna Mazur (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda, Sędzia WSA Marek Wroczyński, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2020 r. w Radomiu na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...]października 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] października 2019 r., po rozpatrzeniu odwołania J.M. (dalej: "skarżący", "podatnik", "strona"), Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej: "organ odwoławczy", "DIAS" lub "Dyrektor IAS") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. (dalej: "NUS", "Naczelnik US" lub "organ I instancji") z [...] maja 2019 r. Przedmiotem tych decyzji było określenie skarżącemu zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług oraz kwoty do zwrotu na rachunek bankowy podatnika za okresy rozliczeniowe od lutego do kwietnia 2014 r. Jako podstawę prawną swojej decyzji Dyrektor IAS wskazał art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.; dalej: "Op") w związku art. 13 ust. 1, art. 42 ust. 1, art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a), art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, zm.; dalej: "ustawa o VAT").

Powyższe decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym

i prawnym:

Naczelnik US, w wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej i postępowania podatkowego wobec skarżącego ustalił, że w ewidencji dostaw VAT za miesiące luty

i marzec 2014 r. skarżący zaewidencjonował i rozliczył w deklaracjach VAT-7 za ww. okresy faktury dokumentujące wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: "WDT") udokumentowane sześcioma fakturami (dwie z 25 lutego 2014 r. i trzy z 13 marca 2014 r.) dotyczącymi dostawy łącznie 290 sztuk iPhone [...] na rzecz firmy [...] A. M. 217 [...]. Ponadto strona w lutym 2014r. odliczyła podatek naliczony z faktury VAT o nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r., netto: [...] zł, VAT: [...] zł dokumentującej nabycie 90 sztuk iPhone [...] oraz w marcu 2014 r. odliczyła podatek naliczony z faktury VAT o nr [...] z dnia [...] marca 2014 r., netto: [...] zł, VAT: [...] zł dokumentującej nabycie 200 sztuk iPhone [...], nabytych od [...] Ad. K. J. w Ł. (dalej: "kontrahent"). Wskazał, że skarżący nie nabył prawa do obniżenia kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta, ponieważ faktury te, w myśl art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych. Zdaniem organu I instancji, podatnik był uwikłany w proceder tzw. "karuzeli podatkowej", tj. działał jako uczestnik łańcucha transakcyjnego mającego na celu dokonanie oszustwa podatkowego w podatku od towarów i usług. Dodał przy tym, że cechą charakterystyczną oszustw w podatku od towarów i usług jest to, że uczestnicy tego typu działań stwarzają pozory prawidłowości działań. Obrót towarami, dokonywanie płatności, dokumentacja potwierdzająca dostawy mają na celu stworzyć pozory rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, podczas gdy celem jest jedynie dokonanie wyłudzeń w zakresie podatku VAT. Z tych powodów organ I instancji zakwestionował podatnikowi odliczenie podatku z transakcji nabycia telefonów od kontrahenta, a także stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na rzecz A.M. [...] A. M., ponieważ strona nie rozporządzała towarem (telefonami) jak właściciel, zatem nie mogła przenieść tego prawa w ramach tych dostaw na rzecz A. M..