Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 sierpnia 2020 r., sygn. II SA/Ol 441/20

Budowlane prawo

Dnia 18 sierpnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2020 roku sprawy ze skargi B.M. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego kwotę 997 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" r., nr "[...]", Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił spółce A (dalej jako: "inwestor", "spółka") pozwolenia na budowę wieży telekomunikacyjnej wraz ze stacją bazową "[...]" w m. S., na działce nr "[...]". W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że inwestor przedłożył wszystkie wymagane dokumenty i oświadczenia. Zaznaczono, że inwestor odniósł się do pisma stron postępowania. Uwzględniono, że dla przedmiotowej inwestycji wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Reasumując, organ I instancji stwierdził zgodność planowanej inwestycji z przepisami art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. M. (dalej jako: "skarżący") zarzucił naruszenie ogólnych zasad postępowania administracyjnego. Wskazał, że organ I instancji nie wyjaśnił dlaczego przedmiotowa inwestycja jego zdaniem, a nie inwestora, nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zaznaczył, że organ I instancji nie określił konkretnie w decyzji jakiej stacji bazowej pozwolenie dotyczy, w tym nie sprecyzował ilości, pochylenia i mocy anten, a także nie podał operatora sieci. Zdaniem skarżącego, nie wiadomo jak inwestor ma świadczyć usługi o charakterze publicznym, nie będąc operatorem telefonii komórkowej. Ponadto skarżący podniósł, że organ I instancji nie wyjaśnił, jakie przepisy rozporządzenia z 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko miały w sprawie zastosowanie. Wywiódł, że w kwestii oddziaływania pola elektromagnetycznego należy uwzględniać maksymalne możliwości emitowania tego pola z urządzenia, maksymalne możliwe pochylenia osi wiązki promieniowania, ukształtowanie terenu oraz istniejące i potencjalne zagospodarowanie. Zarzucił, że organ I instancji nie wyjaśnił jak rozumie pojęcie "miejsc dostępnych dla ludności".