Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 29 października 2020 r., sygn. II SA/Ol 462/20

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 października 2020 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2/ zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej Spółki A kwotę 980 zł (dziewięćset osiemdziesiąt złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" wydaną przez Prezydenta O. (dalej jako: organ I instancji), na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity na dzień wydania decyzji - Dz.U. z 2018r., poz. 1945 ze zm., dalej jako: u.p.z.p.), odmówiono ustalenia na rzecz "[...]" S.A. Oddział O. (dalej jako: Spółka lub skarżąca) lokalizacji inwestycji celu publicznego na działkach nr: "[...]","[...]","[...]","[...]","[...]", obręb "[...]", położonych przy ul. "[...]" i ul. "[...]" w O., obejmującej budowę elektroenergetycznej sieci kablowej nn 0,4 kV, w celu zasilenia zespołu budynków jednorodzinnych, wykonanie powiązania nowoprojektowanej sieci kablowej z istniejącą siecią napowietrzną nn 0,4 kV, w celu zwiększenia niezawodności zasilania odbiorców dotychczas zasilanych z tej linii (dodatkowe drugostronne zasilanie). W uzasadnieniu podniesiono, że z treści art. 4 ust. 2 u.p.z.p. wynika, że w obecnym stanie prawnym ustawodawca wprowadza w stosunku do obszarów bez miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dwa rodzaje decyzji: decyzję ustalającą warunki zabudowy oraz decyzję ustalającą lokalizację inwestycji celu publicznego. Podstawowym typem aktu, który stanowi zainicjowanie budowlanych procesów inwestycyjnych na terenach bez planów, jest decyzja o ustaleniu warunków zabudowy, zaś decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter wyjątku, co uzasadnia się typem inwestycji związanej z celami publicznymi. Wskazano, że planowana inwestycja, polegająca na budowie sieci elektroenergetycznej do prywatnej inwestycji, tj. zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz przyłącza do istniejącej sieci, nie jest inwestycją celu publicznego. Powołując się na cel publiczny, inwestor winien wykazać, że realizacja inwestycji nie stanowi tylko zaspokojenia interesu prywatnego (indywidualnego lub zbiorowego). Zgodnie z art. 2 pkt 5 u.p.z.p. warunkiem przyporządkowania inwestycji do kategorii inwestycji celu publicznego jest jej co najmniej lokalne lub ponadlokalne znaczenie. W ocenie organu I instancji planowane przedsięwzięcie nie stanowi celu publicznego, gdyż służy zaspokojeniu potrzeb niewielkiej części mieszkańców, a właściwie przyszłych, potencjalnych mieszkańców mini osiedla, składającego się z bliżej nieokreślonej liczby budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Zdaniem organ I instancji cel publiczny nie może być ujmowany w kategoriach hipotetycznych założeń, gdyż stanowiłoby to dowolne i niedopuszczalne rozszerzenie pojęcia inwestycji celu publicznego. Wskazano, że w związku z brakiem możliwości realizacji zamierzenia w przedstawionej we wniosku formie, projekt decyzji nie został uzgodniony z organami określonymi w art. 53 ust. 4 u.p.z.p.