Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 26 sierpnia 2021 r., sygn. II SA/Sz 16/21

Administracyjne postępowanie; Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Asesor WSA Krzysztof Szydłowski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi Spółka na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zmiany decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2020 r., sygn. [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia [...] listopada 2008 r., zmieniającej decyzję tego Organu z [...] maja 2008 r., sygn. [...], [...] w sprawie budowy budynków mieszkalnych, wielorodzinnych, z usługami nieuciążliwymi i garażami w przyziemiu, wraz z infrastrukturą techniczną i urządzeniami budowlanymi niezbędnymi dla realizacji inwestycji, na terenie położonych przy ul. [...] dz. Nr [...]. [...], [...] "dr", [...] "dr" z obr. [...] w S.. Kolegium stwierdziło, że w sprawie doszło do rażącego naruszenia art. 155 K.p.a., bowiem przed zmianą decyzji nie uzyskano wymaganych zgód wszystkich Stron (pierwotnego) postępowania.

2. Od wydanej decyzji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wniosła - M. spółka jawna (dalej przywoływana jako: "Skarżąca"), zarzucając naruszenie:

1) art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 155 K.p.a., poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z [...] listopada 2008 r. na skutek nieprawidłowego przyjęcia, że decyzja zmieniająca decyzję o warunkach zabudowy, wydana na skutek wniosku wnioskodawcy (Inwestora), ale bez uzyskania zgody innych osób występujących w sprawie w charakterze strony, narusza prawo w stopniu rażącym, skutkującym jej nieważnością, podczas gdy naruszenie takie nie cechuje się "oczywistością" wymaganą w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., albowiem pogląd prawny o konieczności uznawania na gruncie art. 155 K.p.a. za "stronę nabywającą prawo" także osób innych, niż inwestor, wynika z pogłębionej wykładni tego przepisu oraz dorobku doktryny i orzecznictwa, nie zaś ze stosowania tego przepisu w bezpośrednim brzmieniu;