Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 9 listopada 2021 r., sygn. II SA/Ol 750/21

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie sędzia WSA Piotr Chybicki sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 listopada 2021 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie części nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

Z akt administracyjnych przekazanych wraz ze skargą wynika, że Starosta (dalej: organ I instancji) decyzją z "[...]", działając na wniosek Spółki A (dalej także jako: inwestor), udzielił wnioskodawcy zezwolenia na niezwłoczne zajęcie części nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków w obrębie nr "[...]" miasta A jako działka nr "[...]’ o pow. 0.1956 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr "[...]", stanowiącej współwłasność I. S. i K. S., zgodnie z decyzją Starosty z "[...]" zezwalającą na realizację inwestycji polegającej na założeniu i przeprowadzeniu przez wyżej wymienioną nieruchomość przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej dwutorowej napowietrznej linii WN 110 kV relacji "[...]". Decyzji tej nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Od powyższej decyzji w ustawowym terminie odwołanie złożyła K. S. (dalej: skarżąca), zarzucając naruszenie art. 7, 77 § 1, 107 § 1 i § 3 oraz art. 84 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, z uwagi na brak jednoznacznych ustaleń faktycznych, brak jakichkolwiek działań w zakresie zebrania materiału dowodowego, a także brak wyczerpującego wyjaśnienia podstawy prawnej i faktycznej decyzji, nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który wypowiedziałby się w przedmiocie możliwości innego rozmieszczenia urządzeń, czy też wpływu planowanej inwestycji na korzystanie z nieruchomości przez właścicielkę. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 124 ust. 1, w związku żart. 6 pkt 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity na dzień wydania decyzji Dz. U. z 2020 r. poz. 1990 ze zm., dalej jako: u.g.n.) poprzez błędną wykładnię i uznanie, że w przedmiotowej sprawie istnieją podstawy do ograniczenia korzystania z nieruchomości w drodze decyzji administracyjnej, naruszenie art. 21 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji sprzecznej z przysługującym prawem własności, podczas gdy przeprowadzenie planowanej inwestycji doprowadzi do wyrządzenia znacznej i realnej szkody polegającej na uniemożliwieniu lub ograniczeniu dotychczasowego sposobu użytkowania całej nieruchomości, a także naruszenie art. 140 kodeksu cywilnego, poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy stanowi on podstawę interesu prawnego odwołującej się oraz poprzez wydanie decyzji, która dąży do ograniczenia prawa własności, polegającego na utrudnieniu korzystania z nieruchomości zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem.