Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2022 r., sygn. I SA/Wa 1489/22

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Monika Sawa sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) sędzia WSA Przemysław Żmich Protokolant specjalista Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2022 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 9 maja 2022 r. nr KOA/1284/Sr/22 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 9 maja 2022 r., nr KOA/1284/Sr/22 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie (dalej SKO lub organ) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta J. z dnia 2 marca 2022 r. nr 000148.SP/2022.

W uzasadnieniu organ przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Decyzją z dnia 2 marca 2022 r. nr 000148.SP/2022 Burmistrz Miasta J. odmówił przyznania M. M. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad niepełnosprawną matką J. M. .

Od powyższej decyzji odwołanie złożył M. M. .

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia 9 maja 2022 r., nr KOA/1284/Sr/22 utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Kolegium, przywołując treść mających zastosowanie w sprawie przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych (u.ś.r.) podniosło, że organ I instancji błędnie stwierdził, że wiek powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki stanowi przesłankę negatywną do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Zauważyć bowiem należy, iż art. 17 ust. 1b u.ś.r. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. o sygn. K 38/13 został uznany za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności.

Kolegium stwierdziło jednak, że błąd ten nie miał wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem skarżący nie spełniła przesłanki z art. 17 ust. 1 u.ś.r., tj. niepodejmowania lub rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawną matką. Jak podkreśliło Kolegium świadczenie pielęgnacyjne jest przyznawane osobom, które nie mogą podjąć zatrudnienia, lub innej pracy zarobkowej lub które są zmuszone do rezygnacji z zatrudnienia (innej pracy zarobkowej) ze względu na konieczność osobistego sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Jego istotą jest częściowe zrekompensowanie opiekunowi niepełnosprawnego strat finansowych spowodowanych niemożnością podjęcia pracy lub rezygnacją z niej w związku z koniecznością opieki nad osobą niepełnosprawną. Związek między rezygnacją z zatrudnienia (albo jego niepodejmowaniem), a sprawowaną opieką musi być bezpośredni i ścisły. Kolegium wezwało skarżącego do precyzyjnych wyjaśnień dotyczących przebiegu jego zatrudnienia. W odpowiedzi skarżący wskazał, iż po ukończeniu studiów i odbyciu służby wojskowej, od 1 października 1988 r. podjął pracę w [...] w W. , przemianowanym po 1997 r. na [...] . Po zwolnieniu rozpoczął pracę w firmie [...] , która obejmowała budowę hotelu we Frankfurcie do marca 2005 r. W 2005 r. skarżący wyjechał do Irlandii i pracował tam w firmie [...], następniewrócił do kraju, gdzie pracował w [...], która po pół roku ogłosiła upadłość. Dalej pracował krótkotrwale na umowach zlecenia w firmach [...],[...],[...] i [...], które wykonywały prace budowlane na terenie Szwajcarii i Francji. Ostatnią datą zatrudnienia, jaką podał skarżący jest 2005 r. Potem zatrudniał się jedynie krótkotrwale. Opierając się na oświadczeniu skarżącego Kolegium przyjęło, że istotny dla oceny rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej jest rok 2005. "Krótkotrwałe zatrudnienia" następujące potem Kolegium oceniło jako mało znaczące. Tym samym były to zajęcia, które nie wykluczały opieki nad matką, gdyby zaszła taka potrzeba: czy to z powodu ich krótkotrwałości i znacznych przerw między jednym i drugim zleceniem, czy też ze względu na dzielenie się obowiązkami z siostrą, która według oświadczenia pomagała w opiece.