Wyrok WSA w Lublinie z dnia 1 lutego 2023 r., sygn. I SA/Lu 569/22

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca) Asesor sądowy Agnieszka Kosowska Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2023 r. sprawy ze skarg L. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. oraz R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 31 sierpnia 2022 r. nr 0601-IOV-1.4103.13.2022.22 w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń i luty 2015 r. oddala skargi.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 czerwca 2021 r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w L. (dalej: "organ odwoławczy") uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. (dalej: "organ I instancji") z 27 listopada 2020 r. w przedmiocie określenia L. spółce

z ograniczoną odpowiedzialnością we W. (dalej: "Spółka") zobowiązania

z tytułu podatku od towarów i usług (VAT) za styczeń 2015 r. w kwocie 1.065 zł, za luty 2015 r. w kwocie 361.283 zł i określił za:

- styczeń 2015 r. nadwyżkę VAT naliczonego nad należnym w wysokości 10.671 zł,

- luty 2015 r. zobowiązanie podatkowe w wysokości 295.581 zł.

W rozpatrywanych miesiącach 2015 r. Spółka wystawiła faktury za organizację transportu na rzecz: B. Ltd. (Bułgaria), G. Ltd. (Cypr), B. S.R.O. (Słowacja), L. Ltd. (Cypr) i T. Ltd. (Wielka Brytania). Zawarła w nich adnotację o odwrotnym obciążeniu z powołaniem się na art. 106e pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz.1054 ze zm. w brzmieniu dla 2015 r., dalej: "ustawa o VAT").

Mając na uwadze informacje pochodzące od zagranicznych administracji podatkowych, protokoły przeprowadzonych kontroli podatkowych, decyzje wydane wobec podmiotów zaangażowanych we wprowadzanie paliwa na krajowy rynek

z Litwy i Łotwy, protokoły zeznań świadków oraz dokumenty CMR towarzyszące transportowaniu paliwa, organ odwoławczy stwierdził, że – wbrew stanowisku organu I instancji – zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił jednoznacznie wykluczyć prowadzenia działalności gospodarczej przez spółki B. oraz L. E. w zgłoszonych miejscach poza terytorium Polski i zgodził się ze Spółką co do zasadności zastosowania tak zwanego odwrotnego obciążenia VAT.