Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 listopada 2023 r., sygn. I SA/Wr 559/23

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka, Sędziowie: Sędzia WSA Piotr Kieres (sprawozdawca), Asesor WSA Tomasz Trybuszewski, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym, w trybie uproszczonym w dniu 21 listopada 2023 r. sprawy ze skargi: P S.A. zs. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia 7 kwietnia 2023 r., nr SKO/PO-413/233/2022 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2018 r.: I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy na rzecz Strony skarżącej kwotę: 7.417,00 zł (siedem tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi P. S.A. (dalej jako Spółka, P., Skarżąca) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy (dalej jako SKO, Organ odwoławczy) z 1 czerwca 2020 r., nr SKO 413/233/2022, którą utrzymana została w mocy decyzja Wójta Gminy C. (dalej jako Wójt, Organ I instancji) z 20 czerwca 2022 r., nr FP.3120.23.2022.2 wymierzająca Spółce podatek od nieruchomości za 2018 r. w wysokości 199.567,00 zł. Sąd zobowiązany w oparciu o przepis art. 141 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm.) – dalej jako p.p.s.a. do zwięzłego stanu sprawy przedstawia poniżej istotne jej aspekty, odsyłając w zakresie nie przytoczonym do treści zaskarżonej decyzji. Zawisły spór między stronami dotyczy opodatkowania/zwolnień z opodatkowania Spółki podatkiem od nieruchomości za 2018 r., gruntów (działek) w pasie linii kolejowej nr [...] K.- J., która to linia częściowo została zlikwidowana i częściowo rozebrana. W pierwszej kolejności rozpatrywana była możliwość zastosowania zwolnienia z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 ze zm.) – dalej jako u.p.o.l. które to zwolnienie zgodnie z treścią powołanego przepisu obejmuje grunty budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów o transporcie kolejowym, która jest udostępniana przewoźnikom kolejowym. W realiach sprawy zdaniem Wójta sporne grunty nie należały ani do kategorii infrastruktury kolejowej ani nie mogły być udostępniane przewoźnikom kolejowym. Organ I instancji swoje stanowisko wywodziły z ustaleń, zgodnie z którymi linia kolejowa nr [...] na odcinku C.-R. została zlikwidowana decyzją Ministra Infrastruktury z 7 września 2005 r. nr FK-4951-01/05 (km [...] – [...]), a na odcinku B. –C. (km [...] – [...]) została rozebrana. Tym samym nie spełniając warunków linii kolejowej lub innej drogi kolejowej w rozumieniu ustawy o transporcie kolejowej nie mogła ona składać się z gruntów stanowiących infrastrukturę kolejową. Podnosił Organ I instancji ostateczność aktu o likwidacji jak i rozbiórkę linii kolejowej. Ponadto, skoro dokonano rozbiórki linii kolejowej, to nie można mówić o elementach infrastruktury kolejowej takiej linii, lecz o pozostałościach po takiej infrastrukturze. Zwrócono również uwagę, że decyzję o wygaśnięciu decyzji likwidacyjnej w części dotyczącej linii nr [...] (km [...] – [...]) wydano dopiero w 2019 r. Decyzja wygaszająca pozostaje bez znaczenia dla rozliczenia podatku za rok 2018, albowiem rok wcześniej względem 2019 r. nie można było prowadzić ruchu kolejowego w oparciu o tę linię. Podsumowując linii zlikwidowanej/rozebranej nie można uznać za linię kolejową i dalej infrastrukturę kolejowa, a tym samym nie można było objąć zwolnieniem z art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Niezależnie od powyższego oprócz nie spełnienia pierwszej przesłanki zwolnienia, nie wystąpiła dla spornych gruntów również druga przesłanka w postaci faktycznego udostępniania przewoźnikowi kolejowemu, albowiem: