(1)

Pułapy cen detalicznych usług łączności wewnątrzunijnej ustanowione w art. 5a ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2120, które weszło w życie we wszystkich państwach członkowskich w dniu 15 maja 2019 r., zostały ustalone na poziomie umożliwiającym dostawcom publicznie dostępnych usług łączności interpersonalnej wykorzystującej numery odzyskanie ponoszonych przez nich kosztów, zapewniając tym samym proporcjonalną interwencję zarówno na rynku łączności ruchomej, jak i stacjonarnej. Środki te, które miały wygasnąć w dniu 14 maja 2024 r. na podstawie art. 10 rozporządzenia (UE) 2015/2120 zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1971 (2), miały na celu zapewnienie, aby konsumenci nie byli obciążani nadmiernymi cenami za usługi łączności wewnątrzunijnej.

(2)

W art. 10 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2015/2120 przedłużono stosowanie pułapów cen detalicznych dla usług łączności wewnątrzunijnej do dnia 30 czerwca 2032 r. Zgodnie z art. 5a ust. 9 tego samego rozporządzenia do dnia 30 czerwca 2027 r. Komisja powinna dokonać przeglądu art. 5a i może, w stosownych przypadkach, podjąć decyzję o przedłożeniu wniosku ustawodawczego w celu jego zmiany.

(3)

Zgodnie z art. 5a ust. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2120 dostawcy, którzy dobrowolnie zdecydują się nie stosować wobec konsumentów różnych cen detalicznych za usługi łączności krajowej i wewnątrzunijnej, są zwolnieni ze stosowania maksymalnych pułapów cen detalicznych ustalonych dla usług łączności wewnątrzunijnej, z zastrzeżeniem polityki uczciwego korzystania. W takim przypadku mają oni być zwolnieni z obowiązku stosowania regulowanych cen usług łączności wewnątrzunijnej. Polityka uczciwego korzystania jest zabezpieczeniem, które powinno umożliwić dostawcom odejście od zbieżnych cen i stosowanie dodatkowych opłat, jeżeli korzystanie przez konsumentów z usług łączności wewnątrzunijnej wykracza poza warunki ustalone przez dostawcę w celu zdefiniowania typowego korzystania z usług łączności wewnątrzunijnej w danym państwie członkowskim.

(4)

Po pierwsze, w warunkach ustalających typowe korzystanie należy określić wolumeny usług łączności wewnątrzunijnej, które umożliwiają konsumentom korzystanie z pewnej liczby jednostek do celów wewnątrzunijnych połączeń głosowych i wiadomości SMS, naliczanych po mających zastosowanie krajowych cenach detalicznych, które są zgodne z ich odpowiednimi planami taryfowymi i które są wystarczające, aby objąć szeroki zakres wzorców korzystania przez konsumentów, w tym w szczególności konsumentów stosunkowo często w skali miesięcznej korzystających z usług łączności wewnątrzunijnej, którzy nadal polegają na tradycyjnych połączeniach, takich jak rozmowy telefoniczne lub wiadomości SMS. Po drugie, w warunkach ustalających typowe korzystanie należy określić okres ich stosowania. Ten ustalony okres stosowania powinien być równy co najmniej jednemu okresowi rozliczeniowemu, ale może on obejmować kilka okresów rozliczeniowych ustalonych przez usługodawcę. Dostawcy mogą ustalić limity wykorzystania wolumenów mające zastosowanie do jednego lub kilku okresów w okresie stosowania. Po trzecie, te same warunki ustalające typowe korzystanie powinny mieć zastosowanie do wszystkich planów taryfowych dostawcy w państwie członkowskim.

(5)

Polityka uczciwego korzystania powinna z jednej strony zapewniać konsumentom odpowiednie wolumeny wewnątrzunijnych połączeń głosowych i wiadomości SMS, a z drugiej strony umożliwiać przyszłe dostosowania w oparciu o warunki rynkowe i zachowanie konsumentów. Typowe korzystanie z wewnątrzunijnych połączeń głosowych i wiadomości SMS może różnić się między innymi w zależności od rodzaju konsumenta, dostawcy lub państwa członkowskiego.

(6)

W związku z tym typowe warunki korzystania powinny zapewniać dostawcom wystarczający margines elastyczności w celu ustalenia polityki uczciwego korzystania, którą uznają za odpowiednią i która jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem wykonawczym, a jednocześnie powinny umożliwiać przyszłe dostosowania w oparciu o warunki rynkowe i zachowanie konsumentów.

(7)

Usługi łączności wewnątrzunijnej mają inny charakter niż roaming, a zamierzone korzystanie z nich jest inne. W przeciwieństwie do usług łączności wewnątrzunijnej roaming regulowany jest usługą transgraniczną oferowaną podczas okresowych podróży, a nie do stałego korzystania. W związku z tym istnieje ryzyko niestandardowego i niewłaściwego korzystania z roamingu do celów innych niż zamierzone, podczas gdy usługi łączności wewnątrzunijnej są narażone na ryzyko korzystania z usług wykraczającego poza typowe korzystanie. Pojęcie korzystania wykraczającego poza typowe korzystanie z usług łączności wewnątrzunijnej różni się zatem od pojęcia „niestandardowego i niewłaściwego” korzystania z detalicznych usług roamingu po cenach krajowych, zdefiniowanego w art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/612 (3), które odnosi się do korzystania z detalicznych usług roamingu regulowanego przez klientów korzystających z roamingu w państwie członkowskim innym niż państwo ich operatora krajowego do celów innych niż okresowe podróże i do których to usług można stosować politykę uczciwego korzystania.

(8)

Polityka uczciwego korzystania nie powinna wpływać na prawo dostawców do wprowadzania środków służących zwalczaniu nadużyć, jeżeli dobrowolna decyzja o niestosowaniu wobec konsumentów cen detalicznych za usługi łączności wewnątrzunijnej innych niż w przypadku łączności krajowej prowadzi do nieuczciwego korzystania. Dostawcy usług łączności elektronicznej dla ludności powinni mieć możliwość wykrywania i zapobiegania wykorzystywaniu przez osoby trzecie polityki uczciwego korzystania do arbitrażu cenowego w celu uzyskania korzyści gospodarczej (np. międzynarodowe oszustwa związane z udziałem w dochodach, niewłaściwe korzystanie z kart SIM). Środki takie powinny być proporcjonalne i mogą obejmować między innymi monitorowanie schematów ruchu w celu wykrycia niestandardowych sytuacji, które mogą wskazywać na nieuczciwe lub niewłaściwe korzystanie, lub tymczasowe zawieszenie usługi do czasu weryfikacji użytkowania.

(9)

Jednocześnie konsumenci powinni być chronieni przed środkami, które mogą w jakikolwiek sposób wpływać na ich zdolność do korzystania z usług łączności wewnątrzunijnej. W tym względzie zastosowanie mają wszystkie prawa konsumentów wynikające z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (4) w sprawie praw konsumentów. Zgodnie z art. 102 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 (5) o klauzulach umownych przewidujących politykę uczciwego korzystania należy wyraźnie informować konsumentów przed rozpoczęciem ich stosowania.

(10)

Ponadto zanim korzystanie przez konsumenta z usług łączności wewnątrzunijnej wykroczy poza typowe korzystanie, dostawcy powinni ostrzegać konsumentów o takim korzystaniu w sposób określony wcześniej w umowach konsumenckich. W każdym przypadku środki takie powinny minimalizować obciążenia administracyjne dla konsumentów i ograniczać liczbę zbędnych ostrzeżeń.

(11)

Do celów niniejszego aktu konsumentów należy rozumieć zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 15 dyrektywy (UE) 2018/1972.

(12)

Zgodnie z art. 5a ust. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2120 skonsultowano się z Organem Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej.

(13)

Komitet ds. Łączności ustanowiony na mocy art. 118 ust. 1 dyrektywy (UE) 2018/1972 nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,