Instrumenty ochrony konsumentów w Unii Europejskiej

Anna Lewandowska

Przepisy polskiego prawa konsumenckiego zostały dostosowane do prawodawstwa unijnego zanim Polska przystąpiła do UE. Polska przyjęła dorobek prawny UE i nie domagała się okresów przejściowych. Dostosowywanie polskiego prawa do przepisów unijnych objęło m.in.:

1) uchwalenie ustawy z 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów, która zastąpiła ustawę z 22 stycznia 2000 r.,

2) nowelizację ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,

3) uchwalenie ustawy z 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim,

4) uchwalenie ustawy z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny,

5) uchwalenie ustawy z 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej.

Dostosowanie polskiego prawodawstwa do unijnego miało na celu ograniczenie zagrożeń będących skutkiem wprowadzenia do obrotu niebezpiecznych produktów, zmniejszenie wypadków konsumenckich i związanych z tym społecznych i indywidualnych kosztów leczenia, wzrost międzynarodowej konkurencyjności krajowych produktów, racjonalizację konsumpcji oraz poprawę sytuacji polskich rodzin przez skuteczniejszą ochronę ich interesów ekonomicznych.

Ponadto dokonano wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich:

1) Dyrektywy 85/374/EWG z 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe, zmienionej Dyrektywą 1999/34/WE;

2) Dyrektywy 85/577/EWG z 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa,

3) Dyrektywy 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich;