Przewozy osób w krajowym transporcie drogowym

Paweł Górski

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy krajowy transport drogowy to podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Polski. Natomiast przewóz regularny został zdefiniowany jako publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie z 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe.

Linia komunikacyjna jest połączeniem komunikacyjnym na określonej drodze między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób.

Przewoźnikiem drogowym jest przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego. Dlatego podmiotem występującym o zezwolenia czy licencje może być tylko osoba czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która ma przymiot przedsiębiorcy. Uwaga ta dotyczy także spółek cywilnych, które są de facto umowami wspólników, a nie podmiotami prawa.

Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego osób

Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga przede wszystkim uzyskania odpowiedniej licencji. Udzielana jest ona na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając okres podany we wniosku przedsiębiorcy. Organem właściwym w sprawach udzielenia czy też zmiany licencji w zakresie transportu drogowego jest w krajowym transporcie drogowym starosta, właściwy dla siedziby przedsiębiorcy. Licencja jednak nie zastępuje zezwoleń wymaganych przepisami ustawy.