Podpis elektroniczny pierwszym krokiem do społeczeństwa informatycznego

Wdrażanie zapisów nowej ustawy

Podpis elektroniczny pierwszym krokiem do społeczeństwa informatycznego

Wprowadzenie ustawy o podpisie elektronicznym dla użytkowników sieci oznacza wygodę i przyspieszanie realizowanych transakcji, co oprócz oszczędności czasu w załatwianiu formalności w urzędach administracji publicznej będzie miało także realny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 63 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia) mogą być wnoszone za pomocą poczty elektronicznej. Podanie takie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres, żądanie oraz być podpisane przez wnoszącego. Jednak żeby to kodeksowe prawo każdego obywatela mogło być w pełni zrealizowane, muszą zostać stworzone podstawy prawne do równorzędnego traktowania e-podpisu z podpisem złożonym odręcznie na dokumentach. Ustawa z dnia 18 września 2001 roku o podpisie elektronicznym (Dz.U. nr 130, poz. 1450) daje takie podstawy, będąc pierwszym z aktów prawnych niezbędnych do funkcjonowania obywateli, urzędów administracji publicznej w społeczeństwie informatycznym.

Unijna geneza

Punktem wyjścia do stworzenia polskiej ustawy o podpisie elektronicznym była przyjęta 13 grudnia 1999 roku przez Wspólnotę Europejską dyrektywa w sprawie założeń Wspólnoty odnośnie do podpisów elektronicznych (Electronic Signatures Directive 99/93). W Dyrektywie zdefiniowano zarówno pojęcie podpisu elektronicznego, w formie ogólnej oraz zaawansowanej, jak i poszczególne terminy odnoszące się do weryfikacji i certyfikacji podpisów oraz dostawców usług certyfikacyjnych.