Promowanie wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych – najważniejsze cele i rozwiązania ustawy

Ustawa o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (tzw. ustawa offshore) weszła w życie 18 lutego 2021 r. Ma na celu wprowadzenie rozwiązań ułatwiających inwestycje w morskie farmy wiatrowe. Charakteryzują się one wielkoskalową produkcją energii z odnawialnych źródeł, co jest niezwykle istotne dla obecnej europejskiej polityki energetycznej. Polska jako członek Unii Europejskiej zobowiązuje się do zwiększenia udziału wytworzonej energii ze źródeł odnawialnych po 2020 r. W końcowym zużyciu energii brutto udział energii pochodzącej z OZE nie może być niższy niż 15%. Ponadto, Polska w swoim Krajowym planie na rzecz energii i klimatu na lata 2021-2030 (KPEiK) zaplanowała, że do 2030 r. udział ten wyniesie 21%. Wspólnym celem Unii jest natomiast 32% do 2030 r. Przedmiotowa ustawa jest zatem wynikiem dążeń do osiągnięcia założonych celów. Wprowadza system wsparcia dedykowany wyłącznie inwestycji w morskie farmy wiatrowe oraz ułatwienia administracyjne.

Morska farma wiatrowa to instalacja stanowiąca wyodrębniony zespół urządzeń służących do wytwarzania energii, w skład którego wchodzi jedna lub więcej morskich turbin wiatrowych, sieć średniego napięcia wraz ze stacjami elektroenergetycznymi zlokalizowanymi na morzu, z wyłączeniem urządzeń po stronie górnego napięcia transformatora lub transformatorów znajdujących się na tej stacji (art. 3 pkt 3).

Korzyści z morskich farm wiatrowych

Siła wiatru na Morzu Bałtyckim wykorzystywana jest już do wytwarzania energii między innymi przez Wielką Brytanię, Niemcy czy Danię. Łącznie moc zainstalowana w Europie w 2018 r. (z morskich farm wiatrowych) wyniosła 18,5 GW. Przewiduje się, że do 2030 r. będzie to aż 70 GW. Siła wiatru pozwala na uzyskanie energii na ogromną skalę przy pomocy zeroemisyjnych instalacji. Jest to więc kolejna korzyść dla środowiska z tego typu technologii.

Moc zainstalowana elektryczna morskiej farmy wiatrowej to suma określonych przez producenta mocy znamionowych morskich turbin wiatrowych składających się na morską farmę wiatrową, nie większą niż moc przyłączeniowa (art. 3 pkt 2). Jest to parametr techniczny morskiej farmy wiatrowej, który służy ustaleniu wysokości wsparcia przewidzianego niniejszą ustawą.