Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 stycznia 2006 r., sygn. II SA/Wr 334/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak, Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA Anna Siedlecka, Protokolant Patrycja Kikosicka-Jędrzejczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2006r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej na rzecz B Sp. z o.o. we W. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy budynku przy ul. W. [...] we W. oddala skargę.

Decyzją nr [...]z dnia [...]nie stwierdzono nieważności decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta W. w dniu [...]nr [...]ustalającej na rzecz Spółki z o.o. B warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej we W. przy ul. W. [...] na działce nr [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że uprzednio wydane w tej sprawie decyzje Kolegium zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II SA/Wr 2297/2001 z dnia 6 maja 2003r. Według uzasadnienia tego wyroku Kolegium nienależycie wyjaśniło okoliczności kształtujące materialnoprawne podstawy do orzekania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oraz nie dokonało pełnej oceny zgodności decyzji lokalizacyjnej z ustaleniami planu miejscowego, pomijając uwarunkowania wynikające z części opisowej planu. Na stronie 80 w punkcie 5 tej części planu w wytycznych funkcjonalno-przestrzennych przewidziano dla W.-K. "zabudowę jednorodzinną głównie istniejącą w rejonie ulic S. i L. oraz zabudowę wielorodzinną (według rozwiązań konkursowych) średniej intensywności zabudowy (zlokalizowaną w południowej części rejonu)". Sąd zastrzegł, aby wątpliwości towarzyszące interpretowaniu takiego zapisu rozstrzygnąć w drodze powołania biegłego odpowiedniej specjalności lub podjęcia innych kroków. Sąd nakazał ustosunkowanie się do argumentacji skarżących, a w szczególności zarzutów dotyczących braku właściwego współdziałania z innymi organami oraz nieuwzględnienia interesów właścicieli nieruchomości sąsiednich, zauważając jednak, że co do zasady uchybienia w zakresie właściwych uzgodnień poprzedzających wydanie decyzji lokalizacyjnej nie stanowią dostatecznej przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji. Mając na uwadze te oceny i zalecenia Kolegium wskazało, że uchwałą nr [...]Rady Miejskiej W. z dnia [...] (Dz. Urz. Woj. W. Nr [...], poz. [...]z dnia 31 grudnia 1990r.) wskazano jako nadal obowiązującą uchwałę nr [...]z dnia [...] w sprawie miejscowego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego miasta W., natomiast przy zarządzeniu Nr [...] Wojewody W. z dnia [...] w sprawie wykazu aktów prawa miejscowego (Dz. Urz. Woj. W. Nr [...], poz. [...] z dnia 28 grudnia 1990r.) nie wymienione jako obowiązującego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego osiedla P. - K. (zatwierdzonego przez Wojewodę W. zarządzeniem nr [...] z dnia [...]. - Dz. Urz. RN Woj. W. i Miasta W. nr [...], poz. [...]). Dlatego powinno być bezsporne, że decyzja Prezydenta W. z dnia [...]powinna być podjęta na podstawie planu miejscowego z 1988r. Decyzja ta nie była sprzeczna z ustaleniami tego planu. W powołanych wytycznych funkcjonalno-przestrzennych wskazano, że poza rejonem ulic S. i L. dominować będzie zabudowa wielorodzinna średniej intensywności, zaś na rysunku planu oznaczono działkę nr [...]symbolem [...], co określiło jej przeznaczenie w ramach funkcji podstawowej pod zabudowę mieszkaniową średniowysoką od 3 do 5 kondygnacji. Nie był trafny zarzut rażącego naruszenia art. 40 ust. 4 pkt 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z powodu braku uzgodnienia z konserwatorem zabytków, gdyż uzgodnienie to wymagane byłoby w odniesieniu do obszarów i obiektów objętych ochroną konserwatorską, zaś w nin. sprawie przedmiotem ochrony był zabytkowy budynek, położony obecnie na działce sąsiedniej, a ponadto NSA w cyt. wyroku nie uznał wadliwości uzgodnień za podstawę do oceny o rażącym naruszeniu prawa przez decyzję. Dla oceny prawnej decyzji lokalizacyjnej nie były istotne zarzuty związane z etapem realizacji inwestycji.