Postanowienie SN z dnia 23 maja 2024 r., sygn. I CSK 5309/22

23 maja 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Mariusz Łodko

na posiedzeniu niejawnym 23 maja 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa W. K.
‎przeciwko Bank AG w W.
‎o ustalenie i zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej Bank AG w W.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
‎z 10 marca 2022 r., VI ACa 139/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od Bank AG w W. na rzecz W. K. 4050 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Pozwany Bank AG w W. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10 marca 2022 r. Wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania uzasadnił wystąpieniem istotnych zagadnień prawnych (art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c.) związanych z wykładnią: 1) art. 385 § 1 zd. drugie k.c. w związku z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 oraz art. 385 § 2 k.c. w związku z motywem dwudziestym pierwszym dyrektywy 93/13 i sprowadzającego się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania w wyniku kontroli incydentalnej obecnych w umowie o kredyt denominowany klauzul spreadowych nieokreślających głównego przedmiotu umowy, za niedozwolone (nieuczciwe) warunki umowne, prawidłowym jest uznanie umowy za nieważną w całości, skoro klauzule ryzyka walutowego, określające – zgodnie z jednolitym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – główny przedmiot tej umowy, nie stanowią niedozwolonych (nieuczciwych) warunków umownych?; 2) art. 385 § 2 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 oraz w związku z motywem dwudziestym pierwszym dyrektywy 93/13 i sprowadzającego się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania w wyniku kontroli incydentalnej obecnych w umowie o kredyt denominowany do waluty obcej klauzul odnoszących się do denominacji kredytu kursem waluty obcej za niedozwolone (nieuczciwe) warunki umowne i w konsekwencji przyjęcia upadku umowy jako konsekwencji wyeliminowania z niej mechanizmu denominacji, kierując się zasadą utrzymania umowy w mocy oraz mając na uwadze postulat przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w przypadku braku nieuczciwych warunków umownych, prawidłowe jest odwołanie się, jako do podstawy dla określenia oprocentowania zobowiązań kredytowych wyrażonych w walucie polskiej, do stawki referencyjnej WIBOR, skoro w umowie więżącej strony stawka ta występuje i jest ona definiowana jako odnosząca się do kredytów niedenominowanych, wyrażonych w walucie polskiej?