Czy kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia, stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 lutego 2024 r., wpłynął Państwa wniosek z 8 lutego 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia, stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 kwietnia 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka” lub „Najemca”) jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”), o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.); (dalej: „Ustawa VAT”), jak również podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2023 r., poz. 2805 ze zm.); (dalej: „Ustawa o CIT”).

Spółka jest tzw. Centrum Usług Wspólnych świadczącym usługi na rzecz podmiotów powiązanych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest działalność w zakresie (…).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zawarła w dniu 25 września 2019 r., umowę najmu powierzchni biurowej (dalej: „Umowa” lub „Umowa Najmu”), na mocy, której Wnioskodawca uzyskał przestrzeń biurową w kompleksie biurowym, pod nazwą handlową „(…)” na szóstej kondygnacji, do wyłącznego korzystania (dalej: „Przedmiot najmu”) oraz część wspólną wskazanego budynku do współkorzystania z pozostałymi użytkownikami budynku. Na podstawie zawartej Umowy Najmu, Spółka zobowiązała się do uiszczania wynajmującemu Przedmiot najmu (dalej: „Wynajmujący”) czynszu i opłat określonych w postanowieniach umownych, odebrania od Wynajmującego Przedmiotu najmu oraz używania go zgodnie z jego przeznaczeniem.

W związku ze zmianą otoczenia biznesowego Najemcy, związaną głównie z wprowadzeniem możliwości pracy zdalnej i aktywnym korzystaniem przez pracowników z tej możliwości, zmniejszyło się zapotrzebowanie Spółki na przestrzeń biurową, Najemca zwrócił się do Wynajmującego o możliwość przeniesienia praw i obowiązków wynikających z Umowy na nowego najemcę (dalej: „Nowy Najemca”). Nowy Najemca jest podmiotem niepowiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a Ustawy o CIT.

W Umowie Najmu wskazano, że w przypadku wypowiedzenia Umowy Najmu w zakresie Przedmiotu Najmu, Najemca zobowiązany jest do doręczenia wypowiedzenia Wynajmującemu oraz uiszczenia opłaty w wysokości 70% czynszu najmu brutto oraz 70% opłat eksploatacyjnych brutto należnych za Przedmiot Najmu, za cały okres od dnia rozwiązania Umowy najmu do dnia końca okresu najmu wskazanego w Umowie.

Jak wynika z Umowy najmu, Najemca ma prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 12-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia rozpoczyna swój bieg od dnia łącznego spełnienia warunków - doręczenia wypowiedzenia Wynajmującemu oraz zapłaty przez Najemcę opłaty w wysokości 70% czynszu najmu brutto oraz 70% opłat eksploatacyjnych brutto, należnych za Przedmiot Najmu, za cały okres od dnia rozwiązania Umowy najmu do końca okresu najmu, na jaki Umowa została zawarta.

W celu poniesienia jak najmniejszych kosztów finansowych, decyzji związanej z rezygnacją z dalszego najmu Przedmiotu Najmu, Spółka zawiązała z Wynajmującym oraz Nowym Najemcą dnia 1 lutego 2024 r., umowę - Porozumienie (dalej: „Porozumienie”), dotyczące przeniesienia praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu na Nowego Najemcę za wynagrodzeniem określonym w Porozumieniu. W wyniku zawarcia Porozumienia, Wynajmujący wyraził zgodę na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umowy, zgodnie z jej treścią, przez Najemcę na Nowego Najemcę, na warunkach określonych w Porozumieniu.

Na podstawie zawartego Porozumienia, Najemca, za zgodą Wynajmującego, oświadczył, że przenosi wszystkie prawa przysługujące mu na podstawie Umowy na Nowego Najemcę, a Nowy Najemca oświadczył, że prawa te przyjmuje w całości, nieodwołalnie i bezwarunkowo.

Najemca, za zgodą Wynajmującego, oświadczył ponadto, że przenosi wszystkie obowiązki, aktualne i przyszłe, ciążące na Najemcy na podstawie Umowy na Nowego Najemcę, a Nowy Najemca oświadczył, że wszystkie te obowiązki przejmuje w całości, nieodwołalnie i bezwarunkowo, oraz zobowiązuje się wobec Wynajmującego do ich pełnej i niezakłóconej realizacji.

Celem zawiązania Porozumienia przez Najemcę było przeniesie praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu, powodujące w konsekwencji dla Wnioskodawcy, skrócenie okresu najmu wskazanego w zawartej Umowie Najmu. Wynagrodzenia za przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu na Nowego Najemcę jest niższe niż wysokość kosztów, które Spółka byłaby zobowiązana ponieść, gdyby do podpisania Porozumienia nie doszło.

Zgodnie z zawartym Porozumieniem, wynagrodzenie płatne będzie na podstawie faktury wystawionej przez Nowego Najemcę (dalej: „Wynagrodzenie”). Spółka po otrzymaniu faktury VAT, uiści wskazane Wynagrodzenie, czym wypełni zobowiązania umowne ciążące na Niej, a tym samym skutecznie przeniesie prawa i obowiązki wynikające z Umowy Najmu na Nowego Najemcę.

Ponadto, uzupełnili Państwo opis zdarzenia przyszłego w następujący sposób:

–W związku z podjęciem przez Spółkę uzasadnionej biznesowo decyzji o rezygnacji z wynajmowanej przestrzeni (Przedmiot Najmu) przed zakończeniem trwania Umowy Najmu, strony transakcji zawiązały Porozumienie, na mocy którego przeniesione zostały prawa i obowiązki wynikające z Umowy najmu, przez Najemcę na Nowego Najemcę, na warunkach określonych w Porozumieniu.

Zgodnie z zawartym pomiędzy stronami Porozumieniem (przedmiot Porozumienia):

„1. Najemca, za zgodą Wynajmującego, oświadcza, że przenosi wszystkie prawa przysługujące mu na podstawie Umowy na Nowego Najemcę, a w szczególności prawo do korzystania z lokalu biurowego zgodnie z jego przeznaczeniem, a Nowy Najemca oświadcza, że prawa te przyjmuje w całości, nieodwołalnie i bezwarunkowo, z zastrzeżeniem ustępu 11.

2. Najemca, za zgodą Wynajmującego, oświadcza ponadto, że przenosi wszystkie obowiązki, aktualne i przyszłe, ciążące na nim na podstawie Umowy na Nowego Najemcę, w szczególności obowiązek terminowej zapłaty w pełnej wysokości Czynszu oraz Opłat, wpłaty kaucji gwarancyjnej i utrzymania jej przez cały okres najmu oraz przedłożenia polis ubezpieczeniowych, stosownie do odpowiednich postanowień Umowy, a także przestrzegania wszystkich postanowień Umowy, a Nowy Najemca oświadcza, że wszystkie te obowiązki przejmuje w całości, nieodwołalnie i bezwarunkowo, oraz zobowiązuje się wobec Wynajmującego do ich pełnej i niezakłóconej realizacji, z zastrzeżeniem ustępu 11.

3. Ponadto, na Nowego Najemcę - w zakresie wynikającym z Umowy - przechodzą obowiązki związane z utrzymaniem Przedmiotu Najmu i niebezpieczeństwo jego przypadkowego uszkodzenia oraz wchodzą w życie obowiązki Wynajmującego związane z zapewnieniem Nowemu Najemcy możliwości korzystania z Przedmiotu Najmu zgodnie z jego przeznaczeniem i celem Umowy. Dla uniknięcia wątpliwości, zamiarem Stron jest przeniesienie na Nowego Najemcę na podstawie niniejszego Porozumienia wszystkich praw i obowiązków Najemcy wynikających z Umowy, jeżeli w niniejszym Porozumieniu wyraźnie nie postanowiono inaczej.

4. Nowy Najemca oświadcza, że zapoznał się z Przedmiotem Najmu, nie wnosi do jego stanu żadnych zastrzeżeń oraz że nadaje się on do umówionego użytku, z tym zastrzeżeniem, że Najemca ponosi odpowiedzialność wobec Wynajmującego oraz Nowego Najemcy za jakiekolwiek szkody związane z uszkodzeniem Przedmiotu Najmu ponad jego normalne zużycie w okresie od daty niniejszego Porozumienia do momentu zdania Przedmiotu Najmu przez Najemcę, o którym mowa w ust. 10 poniżej.”

Tym samym, Nowy Najemca wstąpił w prawa i obowiązki Najemcy z tytułu Umowy Najmu, co de facto spowodowało dla Najemcy skrócenie okresu najmu wynikającego z Umowy Najmu. Tak więc, Najemca występuje, w tym przypadku jako bezpośredni beneficjent dokonanej czynności – za uiszczone Wynagrodzenie „występuje” z Umowy Najmu, którą ze względów finansowych i organizacyjnych, niepożądane byłoby według niego kontynuować.

Świadczeniu, jakim jest zgoda Nowego Najemcy na wejście w prawa i obowiązki wynikające z Umowy Najmu (zawarcie Porozumienia), towarzyszy świadczenie wzajemne, którym jest Wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na podstawie faktury VAT wystawionej przez Nowego Najemcę. Widoczny jest zatem bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem, a otrzymanym wynagrodzeniem.

Tak więc, w zamian za otrzymane Wynagrodzenie, Nowy Najemca:

–wejdzie we wszystkie prawa przysługujące Wnioskodawcy z tytułu zawartej Umowy najmu, w szczególności uzyska prawa do korzystania z lokalu biurowego zgodnie z jego przeznaczeniem,

–przyjmie wszystkie obowiązki, aktualne i przyszłe, ciążące na Wnioskodawcy na podstawie Umowy najmu, w szczególności obowiązek terminowej zapłaty w pełnej wysokości Czynszu oraz Opłat, wpłaty kaucji gwarancyjnej i utrzymania jej przez cały okres najmu oraz przedłożenia polis ubezpieczeniowych, stosownie do odpowiednich postanowień Umowy Najmu oraz obowiązek przestrzegania postanowień Umowy,

–przyjmie obowiązki związane z utrzymaniem Przedmiotu Najmu i niebezpieczeństwo jego przypadkowego uszkodzenia (ciążące do momentu zawarcia Porozumienia na Wnioskodawcy).

Wobec powyższych, wskutek uiszczenia przez Spółkę Wynagrodzenia, na które strony stosunku prawnego się umówiły (w Porozumieniu), występuje świadczenie wzajemne w postaci wejścia przez Nowego Najemcę w prawa i obowiązki wynikające z Umowy najmu (tym samym Wnioskodawca przestaje być stroną Umowy Najmu), co przynosi Spółce wymierną korzyść w postaci braku obowiązku zapłaty czynszu i opłat do których uiszczenia byłby zobowiązany Wnioskodawca, wynikających z Umowy Najmu przed zawarciem Porozumienia (obowiązek zapłaty czynszu i opłat do których uiszczenia był zobowiązany Wnioskodawca w Umowie Najmu zostaje scedowany na Nowego Najemcę).

Tak więc, czynności podjęte przez Nowego Najemcę na rzecz Wnioskodawcy (wstąpienie w prawa i obowiązki z tytułu Umowy Najmu za Wnioskodawcę) i związana z tym wypłata Wynagrodzenia Nowemu Najemcy stanowi jedyny sposób, skrócenia długości najmu Przedmiotu Najmu, który nie generowałby zbędnych dla Spółki kosztów, związanych z wypowiedzeniem Umowy Najmu.

–Spółka jest tzw. Centrum Usług Wspólnych świadczącym usługi na rzecz podmiotów powiązanych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest działalność w zakresie (…). Działalność prowadzona przez Spółkę jest działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Świadczenie pieniężne na rzecz Nowego Najemcy będzie świadczeniem ekwiwalentnym, ponieważ wskutek uiszczenia przez Spółkę Wynagrodzenia, na które strony stosunku prawnego się umówiły, występuje świadczenie wzajemne w postaci wejścia w prawa i obowiązki wynikające z Umowy najmu, co przynosi Spółce wymierną korzyść w postaci braku obowiązku zapłaty czynszu i opłat do których uiszczenia byłby zobowiązany Wnioskodawca, wynikających z Umowy Najmu przed zawarciem Porozumienia.

Spółka, odnosi konkretną możliwą do ustalenia korzyść w postaci wyrażenia przez Wynajmującego zgody na wystąpienie z Umowy Najmu w zakresie przedmiotu najmu (zmniejszenie wynajmowanej powierzchni) i okresu obowiązywania (skrócenie terminu obowiązywania w stosunku do części powierzchni). Wysokość korzyści będzie odpowiadała różnicy pomiędzy sumą czynszu najmu i opłat, do których poniesienia zobowiązany byłby Wnioskodawca za cały okres trwania Umowy Najmu, a wysokością ustalonego w Porozumieniu Wynagrodzenia.

Świadczeniu, jakim przyjęcie przez Nowego Najemcę praw i obowiązków z Umowy Najmu (wstąpienie za Wnioskodawcę do Umowy Najmu) towarzyszy świadczenie wzajemne, którym jest Wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na podstawie faktury VAT wystawionej przez Nowego Najemcę. Widoczny jest zatem bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem, a otrzymanym Wynagrodzeniem.

Tak więc, dochodzi do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy, które podlegają opodatkowaniu, a sam wydatek w postaci zapłaty Wynagrodzenia jest wydatkiem pośrednio związanym z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

–X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z wykazem podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT, Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT od 1 sierpnia 2003 r. Status podatnika: czynny.

–Działalność prowadzona przez Spółkę jest działalnością wyłącznie opodatkowaną podatkiem VAT.

–Nawiązanie Porozumienia nastąpiło za zgodą obu stron, zgodnie z którą Wnioskodawca wypłacił Nowemu Najemcy Wynagrodzenie przewidziane w Porozumieniu. Wynagrodzenie przewidziane w Porozumieniu jest niższe od wynagrodzenia za wykonywanie Umowy Najmu, do jakiego poniesienia byłby zobowiązany Wnioskodawca, gdyby Umowa była kontynuowana lub wypowiedziana przez Najemcę.

Tym samym, Wnioskodawca ponosiłby wyższe wydatki, nie uzyskując w zamian korzyści gospodarczych (płaciłby za przestrzeń biurową, która pozostawałaby niewykorzystana). Zatem, wydatek z tym związany (zapłata Wynagrodzenia przez Wnioskodawcę) został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła.

Spółka w związku z zapłatą Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy zaoszczędzi pieniądze, które musiałaby wydać w przypadku braku zawarcia Porozumienia. Tak zaoszczędzone pieniądze stanowiące de facto różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Spółka musiałaby zapłacić do końca trwania Umowy Najmu lub w przypadku wypowiedzenia przez siebie Umowy Najmu, a Wynagrodzeniem należnym Nowemu Najemcy na podstawie zawartego Porozumienia, mogą zostać spożytkowane przez Spółkę na rozwój organizacji, a tym samym przyczynią się do generowania w przyszłości większych przychodów.

Zawarte Porozumienie (skutkujące skróceniem obowiązywania wobec Spółki postanowień zawartych w Umowie najmu), oznacza uwolnienie środków finansowych, które będą wykorzystane przez Spółkę w przyszłości w prowadzonej działalności gospodarczej, przekładając się na przychody Spółki podlegające opodatkowaniu.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę zostały oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacji działania zmierzającej do uzyskania możliwej największej efektywności ekonomicznej. Podjęte przez Wnioskodawcę działania, skutkujące zawarciem Porozumienia, polegają na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków oraz eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć.

Wnioskodawca zawierając porozumienie kierował się względami praktycznymi ukrócenia zawartej z Wynajmującym Umowy Najmu, ze względu na fakt, że dłuższy okres najmu całości Przedmiotu Najmu nie był celowy ze względu na reorganizację działalności. Tak więc czynności podjęte przez Nowego Najemcę na rzecz Wnioskodawcy (wstąpienie w prawa i obowiązki z tytułu Umowy Najmu za Wnioskodawcę) i związana z tym wypłata Wynagrodzenia Nowemu Najemcy stanowiła jedyny sposób, skrócenia długości najmu Przedmiotu Najmu, który nie generowałby zbędnych dla Spółki kosztów, związanych z wypowiedzeniem Umowy Najmu.

–Zawarte Porozumienie (skutkujące skróceniem obowiązywania wobec Spółki postanowień zawartych w Umowie najmu), oznacza uwolnienie środków finansowych, które będą wykorzystane przez Spółkę w przyszłości w prowadzonej działalności gospodarczej, przekładając się na przychody Spółki podlegające opodatkowaniu.

W związku z zapłatą Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy, zaoszczędzi pieniądze, które musiałaby wydać w przypadku braku zawarcia Porozumienia. Tak zaoszczędzone pieniądze, stanowiące de facto, różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Spółka musiałaby zapłacić do końca trwania Umowy Najmu lub w przypadku wypowiedzenia przez siebie Umowy Najmu, a Wynagrodzeniem należnym Nowemu Najemcy na podstawie zawartego Porozumienia, mogą zostać spożytkowane przez Spółkę na rozwój organizacji, a tym samym przyczynią się do generowania w przyszłości większych przychodów.

W wyniku reorganizacji, Spółka podjęła gospodarczo racjonalną decyzję o zawarciu Porozumienia, w którym to przeniesie prawa i obowiązki wynikające z Umowy Najmu na Nowego Najemcę. Działania te zmierzają do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków.

Podkreślić należy, że przyczyny zawarcia Porozumienia stanowią reakcję na sytuację związaną z reorganizacją przedsiębiorstwa i nie wynikają z zaniedbań Spółki. Decyzja Wnioskodawcy była działaniem racjonalnym, nakierowanym na osiągnięcie wyższych przychodów.

Pytanie

Czy kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia, stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Państwa stanowisko w sprawie

Kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Wypłata kwoty Wynagrodzenia na podstawie Porozumienia stanowi w istocie wydatek, który należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Wskazać należy przede wszystkim, iż skrócenie obowiązywania Umowy Najmu poprzez zawarcie Porozumienia podyktowane jest reorganizacją przedsiębiorstwa i związanym z tym zmniejszonym zapotrzebowaniem na przestrzeń biurową. Wnioskodawca mógłby w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą w dotychczasowym Przedmiocie Najmu, jednakże nie przełożyłoby się to na maksymalizację zysków i oznaczałoby nieefektywne gospodarowanie zasobami Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia spełnia wszystkie wymogi przewidziane w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełniać następujące warunki:

1.został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

2.jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3.pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4.poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

5.został właściwie udokumentowany,

6.nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie przynajmniej potencjalnie może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy, a przynajmniej zamiar pozytywnego przełożenia się wydatku na przychody.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada towaru/usługi lub zwłoka w działaniu jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jak wskazano na wstępie, poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać ogólne kryteria określone w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku, w tym przypadku będąc w sposób oczywisty spełnionym (poniesieniu wydatku będzie towarzyszyć zawarte Porozumienie i udokumentowanie wydatku fakturą - powstanie więc pełna i wiarygodna dokumentacja wydatku). To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków podatnik musi sam dokonać oceny czy wydatki, które poniósł, mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci Wynagrodzenia i jego wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że powinny być wynikiem racjonalnego i celowego działania, nie mogą obciążać budżetu państwa skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że wydatek w postaci zapłaconego Wynagrodzenia wskazanego w Porozumieniu, nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, przy dokonaniu oceny jego racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że wykazuje on związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ modyfikacja Umowy Najmu poprzez zawiązanie Porozumienia nastąpiła w związku z reorganizacją przedsiębiorstwa (zmniejszonym zapotrzebowaniem na przestrzeń biurową), co spowodowało, że Przedmiot Najmu nie byłby adekwatny do rozmiaru i zakresu działalności, którą prowadzi Wnioskodawca.

Nawiązanie Porozumienia nastąpiło za zgodą obu stron, zgodnie z którą Wnioskodawca wypłacił Nowemu Najemcy Wynagrodzenie przewidziane w Porozumieniu. Wynagrodzenie przewidziane w Porozumieniu jest niższe od wynagrodzenia za wykonywanie Umowy Najmu, do jakiego poniesienia byłby zobowiązany Wnioskodawca, gdyby Umowa była kontynuowana lub wypowiedziana przez Najemcę. Tym samym Wnioskodawca ponosiłby wyższe wydatki, nie uzyskując w zamian korzyści gospodarczych (płaciłby za przestrzeń biurową, która pozostawałaby niewykorzystana). Zatem, ww. okoliczności stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że wydatek z tym związany został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła.

Należy ponadto wskazać, że Spółka w związku z zapłatą Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy zaoszczędzi pieniądze, które musiałaby wydać w przypadku braku zawarcia Porozumienia. Tak zaoszczędzone pieniądze, stanowiące de facto różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które Spółka musiałaby zapłacić do końca trwania Umowy Najmu lub w przypadku wypowiedzenia przez siebie Umowy Najmu, a Wynagrodzeniem należnym Nowemu Najemcy na podstawie zawartego Porozumienia, mogą zostać spożytkowane przez Spółkę na rozwój organizacji, a tym samym przyczynią się do generowania w przyszłości większych przychodów.

Spółka wskazuje, że zawarte Porozumienie (skutkujące skróceniem obowiązywania wobec Spółki postanowień zawartych w Umowie najmu), oznacza uwolnienie środków finansowych, które będą wykorzystane przez Spółkę w przyszłości w prowadzonej działalności gospodarczej, przekładając się na przychody Spółki podlegające opodatkowaniu.

Warto w tym miejscu przywołać również uchwałę (w składzie siedmiu sędziów) Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 25 czerwca 2012 r. o sygn. akt II FPS 2/12, w której wskazano, że „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 p.d.p.”.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2023 r. o sygn. III SA/Wa 2398/22 (orzeczenie nieprawomocne), Sąd potwierdza pośrednio stanowisko Wnioskodawcy: „Zważywszy na to jak zróżnicowane mogą być źródła przychodu uzyskiwanego przez przedsiębiorcę nie byłoby możliwe stworzenie definicji pojęcia kosztów uzyskania takiego przychodu polegającej na stworzeniu choćby przykładowego wyliczenia wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodu. Dlatego art. 15 ust. 1 in concreto u.p.d.o.p., jako koszty uzyskania przychodu nakazuje traktować te koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu z określonego źródła przychodu. Treść tego przepisu wskazuje, że by dany wydatek mógł zostać zliczony do kosztów uzyskania przychodu musi zachodzić korelacja pomiędzy jego poniesieniem, a uzyskaniem przychodu z danego źródła. O tym na czym polegać ma owa korelacja wielokrotnie wypowiadały się już sądy administracyjne dochodząc w swych rozważaniach do wniosku, że poniesienie wydatku, ażeby stanowił on koszt uzyskania przychodu, musi być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów. Wydatek powinien więc przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności.”

Utrwalone orzecznictwo Sądów Administracyjnych, potwierdza, że wydatek mający na celu uzyskanie przychodów, stanowi koszt uzyskania przychodu. W omawianej sprawie, Wnioskodawca kierował się względami praktycznymi ukrócenia zawartej z Wynajmującym Umowy Najmu, ze względu na fakt, że dłuższy okres najmu całości Przedmiotu Najmu nie był celowy ze względu na reorganizację działalności.

Tym samym, wypłata Wynagrodzenia Nowemu Najemcy stanowi jedyny sposób, skrócenia długości najmu Przedmiotu Najmu, który nie generowałby zbędnych dla Spółki kosztów, związanych z wypowiedzeniem Umowy Najmu.

Podobne stanowisko Wnioskodawca odnajduje w wyroku NSA z dnia 2 lipca 2019 r. o sygn. II FSK 2220/17, w którym Sąd wskazał że „Gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności lub rozwojem działalności gospodarczej, mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w prawomocnym wyroku WSA z dnia 19 czerwca 2020 r. o sygn. III Sa/Wa 2401/19, w którym Sąd wskazał, że „Organy administracji skarbowej nie mogą wyręczać podatnika w podejmowaniu decyzji biznesowych, nie mogą oceniać, czy taka decyzja jest trafna, zasadna z puntu widzenia racjonalności przedsiębiorcy i naturalnej intencji maksymalizacji przychodu/dochodu, chyba, że decyzja taka jest oczywiście absurdalna i w żadnym przypadku nie mogłaby skutkować zwiększeniem przychodu, zmniejszeniem kosztów albo jednoczesnym zwiększeniem przychodu i zmniejszeniem kosztów ”. W tym wyroku WSA wskazał, że wynagrodzenie za wcześniejsze rozwiązanie umów najmu jest kosztem uzyskania przychodu, co potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny orzekając w tej samej sprawie (wyrok z dnia 14 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2230/20).

Dla potwierdzenie powyższego stanowiska Spółka wskazuje również na wyrok NSA z dnia 7 listopada 2017 r. o sygn. II FSK 1125/16 w którym Sąd wskazał, że „Jeżeli zapłata odstępnego ogranicza konieczność ponoszenia innych wydatków przez podatnika i ma wpływ na racjonalność alokacji wydatków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatek z tytułu odstępnego można uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.” Jak stwierdził w wyżej wskazanym wyroku NSA „W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT czy odstępnego) może ograniczać straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika Począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat. Wydatki na odstępne mogą zatem, przy spełnieniu wskazanych warunków, stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Potwierdzenie stanowiska Spółki, można odnaleźć również w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-3.4010.284.2018.2.MS w której organ podatkowy wskazał że: „Oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego należy uwzględniać logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy (porozumienia), zmiana uwarunkowań gospodarczych, przyczyny odstąpienia od umowy skutkujące zapłatą kary umownej, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływ na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Przy ocenie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów nie sposób także pominąć dynamiki procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest zwłaszcza z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. (...) Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, odstąpienie od wyzbycia się aktywów w postaci budynku o charakterze biurowym oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu pozwoli Wnioskodawcy na kontynuowanie działalności gospodarczej generującej przychody z tytułu najmu w nowych warunkach rynku nieruchomości. Wykorzystywanie budynku do bardziej rentownej działalności gospodarczej rodzącej przychody podatkowe potwierdza zasadność uprzedniego poniesienia kosztu w postaci odszkodowania.”

Podsumowując, kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”, „uCIT”),

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

–został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

–jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

–pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

–poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

–został właściwie udokumentowany,

–nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarli Państwo w dniu 25 września 2019 r., umowę najmu powierzchni biurowej (dalej: „Umowa” lub „Umowa Najmu”). Na podstawie zawartej Umowy Najmu, Spółka zobowiązała się do uiszczania wynajmującemu Przedmiot najmu (dalej: „Wynajmujący”) czynszu i opłat określonych w postanowieniach umownych, odebrania od Wynajmującego Przedmiotu najmu oraz używania go zgodnie z jego przeznaczeniem.

W celu poniesienia jak najmniejszych kosztów finansowych decyzji związanej z rezygnacją z dalszego najmu Przedmiotu Najmu, zawiązali Państwo z Wynajmującym oraz Nowym Najemcą dnia 1 lutego 2024 r. umowę - Porozumienie (dalej: „Porozumienie”), dotyczące przeniesienia praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu na Nowego Najemcę za wynagrodzeniem określonym w Porozumieniu. W wyniku zawarcia Porozumienia, Wynajmujący wyraził zgodę na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umowy, zgodnie z jej treścią, przez Państwa na Nowego Najemcę, na warunkach określonych w Porozumieniu.

Celem zawiązania Porozumienia przez Państwa było przeniesie praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu, powodujące w konsekwencji dla Państwa, skrócenie okresu najmu wskazanego w zawartej Umowie Najmu. Wynagrodzenia za przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu na Nowego Najemcę jest niższe niż wysokość kosztów, które Spółka byłaby zobowiązana ponieść, gdyby do podpisania Porozumienia nie doszło.

Oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego należy uwzględniać logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zmianę otoczenia biznesowego Najemcy, związaną głównie z wprowadzeniem możliwości pracy zdalnej i aktywnym korzystaniem przez pracowników z tej możliwości, przyczyny zawarcia Porozumienia skutkujące zapłatą Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływ na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Przy ocenie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów nie sposób także pominąć dynamiki procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest zwłaszcza z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro z przedstawionego przez Państwa opisu wynika, że podjęta decyzja była działaniem racjonalnym, nakierowanym na osiągnięcie wyższych przychodów, to kwota uiszczona przez Nowego Najemcę na podstawi Porozumienia będzie mogła stanowić dla Państwa koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy kwota uiszczonego Wynagrodzenia na rzecz Nowego Najemcy na podstawie Porozumienia, stanowić będzie wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Końcowo, nadmienia się, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast, w zakresie podatku od towarów i usług zostanie/zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).