Jak ustalić podstawę zasiłku chorobowego dla pracownika ze stałymi i zmiennymi składnikami wynagrodzenia
W 2021 r. wejdą w życie ważne nowelizacje przepisów w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Najważniejsze z nich dotyczą płacy minimalnej oraz informowania ZUS o zawartych umowach o dzieło. W 2021 r. również kolejne grupy pracodawców (zatrudniających mniej niż 20 osób oraz ze sfery budżetowej) będą musiały wdrożyć program pracowniczych planów kapitałowych.
Osobie uprawnionej do świadczeń chorobowych i z tytułu macierzyństwa w czasie obniżenia wymiaru czasu pracy lub zmiany w sposób niekorzystny warunków jej zatrudnienia z powodu epidemii płatnik zasiłków powinien ustalić podstawę wymiaru ww. świadczeń zgodnie z ustawą covidową. Nie należy w tym przypadku stosować art. 40 ustawy zasiłkowej. Zatem przy zmianie etatu podstawa zasiłkowa nie jest ustalana
Jeżeli w okresie wcześniej pobieranego zasiłku np. chorobowego pracownikowi obniżono wymiar czasu pracy z powodu COVID-19 oraz między okresami pobierania wcześniejszego i kolejnego zasiłku nie było przerwy albo była ona krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe, ma on prawo do wyrównania zasiłku. Przed zmianą przepisów w takich przypadkach pracownicy otrzymywali zasiłki ustalone od nowego wymiaru czasu pracy
Pracodawca ma obowiązek sporządzenia i przechowywania dokumentacji dotyczącej świadczenia rehabilitacyjnego oraz, na prośbę pracownika, do przekazania wniosku o to świadczenie do ZUS. Kompletną dokumentację należy złożyć do ZUS co najmniej na 6 tygodni przed zakończeniem okresu zasiłkowego.
W razie zmiany wymiaru czasu pracy podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy. Warunkiem ustalenia nowej podstawy jest, aby zmiana etatu nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w okresie maksymalnie 12 miesięcy poprzedzających tę niezdolność. Zasada ta dotyczy również m.in. zasiłku macierzyńskiego i opiekuńczego.
Nieobecności pracownika w miesiącach, z których jest ustalana podstawa wymiaru zasiłku, wpływają na wysokość tej podstawy. W wielu przypadkach płatnik ma obowiązek uzupełnić podstawę wymiaru zasiłku. Jeżeli jednak pracownik jest nieobecny w pracy z powodu korzystania z urlopu wypoczynkowego, dni tego urlopu należy traktować jak przepracowane.
Płatnicy składek będący płatnikami zasiłków często mają wątpliwości związane z ustalaniem prawa do zasiłków i ich wysokości. Przepisy nie rozstrzygają bowiem wprost wielu zagadnień z tym związanych. Dodatkową trudnością w stosowaniu regulacji ustawy zasiłkowej jest brak jednolitości interpretacyjnej. W opracowaniu zwrócono uwagę na nietypowe przypadki, jakie pojawiają się w praktyce płatników składek
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń chorobowych może się zdarzyć, że w okresie uwzględnianym w podstawie wymiaru tych świadczeń (12 miesięcy poprzedzających niezdolność do pracy lub krótszym, obejmującym pełne miesiące ubezpieczenia) pracownik był nieobecny w pracy. Z tego powodu jego wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych może być niepełne. W takiej sytuacji należy
Przedsiębiorcy, którzy przystąpili do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i opłacają składki na ubezpieczenia społeczne na preferencyjnych zasadach, m.in. ze względu na wysokość przychodu, mogą ubiegać się o świadczenia w razie choroby i macierzyństwa. Wysokość tych świadczeń jest jednak niższa w porównaniu ze świadczeniami osób opłacających składki na wspomniane ubezpieczenia od zwykłej podstawy
Pracodawcy mają wiele obowiązków związanych z wypłatą ubezpieczonym świadczeń przysługujących z tytułu niezdolności do pracy. Muszą ustalić ich rodzaj, wysokość, a następnie zrealizować wypłatę z tego tytułu. W tym celu gromadzą i opracowują dokumentację pozwalającą na prawidłowe wywiązywanie się z tej powinności. Ponadto są zobowiązani przestrzegać ustalonych limitów okresów, za które ubezpieczonemu
Nowo zatrudniony pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Oznacza to, że w razie niezdolności do pracy, która powstanie przed upływem tego okresu, taki pracownik nie otrzyma świadczenia gwarancyjnego z ubezpieczenia społecznego.