Ubezpieczenie pracownika

Znajomość zasad ustalania podstawy wymiaru świadczeń emerytalno- -rentowych może ułatwić pracownikowi świadome kierowanie przebiegiem swojego ubezpieczenia i dokonanie wyboru okresu, w którym otrzymywał przychody pozwalające na uzyskanie najwyższego świadczenia.

Zgodnie z art. 15 i 16 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, podstawę wymiaru emerytury obliczanej według starych zasad, obowiązujących większość osób odchodzących obecnie na emeryturę, stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie:

• kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, albo

• 20 lat kalendarzowych dowolnie wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadającego przed rokiem zgłoszenia wniosku.

Podstawowy wpływ na wysokość świadczenia ma tzw. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, obrazujący relację przychodów ubezpieczonego do przeciętnej płacy krajowej w danym roku (art. 15 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach). Im ten wskaźnik jest wyższy, tym wyższa będzie podstawa wymiaru i wysokość świadczenia.