1. Klasyfikacja leasingu w świetle Krajowych Standardów Rachunkowości, MSR nr 17 oraz w prawie podatkowym

Porównując kryteria klasyfikacji leasingu w świetle uregulowań w KSR nr 5, MSR nr 17 i w updop, należy stwierdzić, że istotnie się one różnią. Różnice między poszczególnymi przepisami dotyczą przede wszystkim warunków, które decydują o klasyfikacji danej umowy do leasingu finansowego bądź operacyjnego. Sam sposób ujmowania w bilansie i rachunku zysków i strat operacji dotyczących leasingu operacyjnego i finansowego zarówno po stronie finansującego, jak i korzystającego jest we wszystkich wymienionych regulacjach analogiczny.

Kryteria klasyfikacji umów leasingowych do leasingu finansowego lub operacyjnego

Krajowy Standard Rachunkowości nr 5 „Leasing, najem i dzierżawa”, uchwalony 11 marca 2008 r., definiuje warunki, których pojedyncze lub łączne spełnienie klasyfikuje daną umowę do leasingu finansowego. Istotą tych warunków jest określenie, która strona umowy (finansujący bądź korzystający) przyjmuje na siebie pełne ryzyko wynikające z posiadania leasingowanego aktywa. Warunki te dotyczą m.in. czasu trwania umowy, sumy rat leasingowych, kwestii przejścia na dotychczasowego korzystającego prawa własności po okresie leasingu, a także np. formy dostosowania przedmiotu leasingu do specyfiki działalności korzystającego. W KSR jest siedem warunków, które nieco różnią się od tych zawartych w MSR nr 17. Są natomiast zbliżone do ustawy o rachunkowości.