Artykuł
3. Jak i kiedy należy tworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych
Obowiązek tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS) wynika z art. 16 i art. 94 pkt 8 Kodeksu pracy. W myśl tych przepisów pracodawca, stosownie do możliwości i warunków, powinien zaspokajać bytowe, socjalne i kulturalne potrzeby pracowników. Zasady tworzenia funduszu i gospodarowania jego środkami określa ustawa o ZFŚS.
Fundusz świadczeń socjalnych jest instytucją prawną, która ma łagodzić różnice w poziomie życia pracowników i ich rodzin, a także emerytów i rencistów. Jest on wyrazem funkcji społecznej zakładu pracy, a jego adresatami są zwłaszcza rodziny o najniższych dochodach, zgodnie z wyrokiem SN z 20 sierpnia 2001 r. (sygn. akt I PKN 579/00). Osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny, oraz inne osoby. Inne osoby mogą korzystać ze świadczeń z ZFŚS, jeżeli pracodawca przyznał im w regulaminie ZFŚS prawo do tego.
Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest przeznaczony na:
§ finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z funduszu,
§ dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz
§ tworzenie zakładowych żłobków, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.
W ramach działalności socjalnej pracodawca może (art. 2 ust. 1 ustawy o ZFŚS):
świadczyć usługi na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego,
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
