Finanse publiczne. Komentarz do ustawy - art. 282

Istotą audytu jest jego niezależność. Tylko przy spełnieniu tej cechy możliwe jest uzyskanie w wyniku działalności audytora wewnętrznego efektu wymiernego dla działalności jednostki sektora finansów publicznych. Niezależność pracy i funkcji audytora to pewien postulat, stan wymagany dla działalności takiego podmiotu (audytora) jako części struktury jednostki sektora finansów publicznych oraz instrumentu wspomagającego proces zarządzania w takiej jednostce. Zapewnienie takiej niezależności wymaga powstania i utrzymywania pewnego stanu faktycznego, czyli warunków niezbędnych dla działalności audytora. Warunki niezbędne do niezależnego, obiektywnego i efektywnego prowadzenia audytu wewnętrznego zapewnia odpowiednio kierownik jednostki sektora finansów publicznych, a w urzędzie administracji rządowej, w którym tworzy się stanowisko dyrektora generalnego urzędu - dyrektor generalny. Tym samym z przepisu wynika, że obok niezależności audytu cechą tego zakresu działalności jednostek samorządu terytorialnego jest obiektywizm i efektywność. Cechy te należy rozumieć w sposób potoczny, czyli jako bezstronność pracy audytora, co ma odpowiednie przełożenie na efekty jego pracy i znaczenie, jakie się im przypisuje dla funkcjonowania jednostki sektora finansów publicznych. Określony skutek i możliwość wykorzystania efektów działalności audytora wewnętrznego w bieżącej działalności jednostki zamyka się właśnie w pojęciu efektywnego prowadzenia audytu wewnętrznego. Na efekty te mają wpływ, wskazane w przepisie: organizacyjna odrębność komórki audytu wewnętrznego oraz ciągłość prowadzenia audytu wewnętrznego w jednostce. Cechy te uzależnione są od polityki wewnętrznej jednostki i stosunku kierującego takim podmiotem do stanowiska audytora wewnętrznego.