Wyrok SN z dnia 23 lutego 2022 r., sygn. II CNPP 2/22

Na poziomie ogólnym skutki przerwy biegu przedawnienia, wywołanej przez zbywcę wierzytelności, odnoszą się co do zasady także do cesjonariusza. Nabywa on wierzytelność w takim kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy, również pod względem „stanu” jej przedawnienia. W konsekwencji, jeżeli bieg terminu przedawnienia uległ przerwaniu, cesjonariusz - wstępując w tę samą sytuację, w której w chwili zbycia wierzytelności pozostawał cedent - zostaje objęty skutkami tej przerwy. Innymi słowy, zgodnie z ogólnym założeniem, zbycie wierzytelności pozostaje z zasady bez wpływu na bieg terminów przedawnienia oraz skutki zdarzeń kształtujących ten bieg, które nastąpiły przed dokonaniem cesji

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jacek Grela (przewodniczący) ‎

SSN Marcin Łochowski (sprawozdawca) ‎

SSN Kamil Zaradkiewicz

w sprawie ze skargi J. S. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt II Ca […], wydanego w sprawie z powództwa J. S. ‎przeciwko T. B. ‎o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 lutego 2022 r.,

1. oddala skargę;

2. nie obciąża powoda kosztami postępowania przed Sądem Najwyższym.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 14 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w B. zasądził od T. B. na rzecz J. S. kwotę 25 097,12 zł z odsetkami. Jednak na skutek apelacji pozwanego Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z 19 kwietnia 2018 r. zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób, że oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

T. B., będąc komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym w B., prowadził postępowanie egzekucyjne wszczęte na wniosek L. K. przeciwko dłużnikowi J. S. W toku tego postępowania odbyła się licytacyjna sprzedaż dwóch samochodów ciężarowych dłużnika, z której została uzyskania kwota 37 800 zł. W dniu 25 maja 2007 r. T. B. sporządził plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji, który następnie zmodyfikował, przyznając wierzycielowi L. K. kwotę 25 097,12 zł. Kwotę tę komornik przekazał do depozytu sądowego. Postanowieniem z 14 lutego 2008 r. T. B. zawiesił postępowanie egzekucyjne w związku ze śmiercią wierzyciela L. K.. W marcu i kwietniu 2009 r. pozwany rozdysponował kwotę 25 097,12 zł, uznając ją za ryczałt kancelaryjny. Postanowieniem z 8 kwietnia 2009 r. pozwany m.in. ustalił koszty postępowania egzekucyjnego na kwotę 32 398,48 zł. Z dniem 30 września 2009 r. pozwany został odwołany ze stanowiska komornika. Od 1 września 2010 r. kancelarię pozwanego przejął M. P. Postanowieniem z 10 marca 2011 r. Sąd Rejonowy w B. nakazał komornikowi M. P. sporządzenie planu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży licytacyjnej pojazdów i doręczenie następcom prawnym wierzyciela, tj. P. K. i A. K. postanowienia komornika z 8 kwietnia 2009 r., co nastąpiło 21 marca 2011 r. W planie podziału wskazano, że na zaspokojenie roszczeń spadkobierców prawnych wierzyciela L. K. przewidziana została kwota 25 097,12 zł. Plan ten został zatwierdzony postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z 30 marca 2012 r. Tym samym postanowieniem Sąd uchylił postanowienie komornika sądowego T. B. z 8 kwietnia 2009 r. Komornik sądowy M. P. konsekwentnie odmawiał spadkobiercom wierzyciela wypłaty kwoty 25 097,12 zł, uzasadniając to tym, że nigdy nie dysponował żądaną kwotą, ponieważ została ona rozdysponowana przez poprzedniego komornika. Toczące się przed Sądem Rejonowym w B. postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej T. B. w sprawie zapłaty kwoty 25 097,12 zł, zainicjowane przez spadkobierców wierzyciela, nie doprowadziło do zawarcia ugody. W dniu 8 stycznia 2016 r. P. K. i A. K. zawarli z J. S. umowę cesji wierzytelności, na mocy której J. S. nabył roszczenie o zapłatę kwoty 25 097, 12 zł przeciwko T. B. Pismem z 26 lutego 2016 r. powód wezwał pozwanego do zawarcia ugody i zapłaty spornej kwoty z odsetkami.