Interpretacja indywidualna z dnia 17 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.310.2018.12.ASZ

- Dokumentowanie realizowanych na rzecz innych Jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej, - dokumentowanie wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych, - dokumentowanie czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur, - dokumentowanie czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych, - dokumentowanie usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo:

 1) ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 26 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 maja 2023 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19 (data wpływu 13 marca 2023 r.); i

 2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie:

- dokumentowania realizowanych na rzecz innych Jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej – jest prawidłowe,

- dokumentowania wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych - jest nieprawidłowe,

- dokumentowania czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur – jest prawidłowe,

- dokumentowania czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych – jest prawidłowe,

- dokumentowania usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 kwietnia 2018 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

- dokumentowania realizowanych na rzecz innych Jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej,

- dokumentowania wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych,

- dokumentowania czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur,

- dokumentowania czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych,

- dokumentowania usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów.

Uzupełnił go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 6 czerwca 2018 r. (wpływ 8 czerwca 2018 r.) oraz pismem z 20 lipca 2018 r. (wpływ 20 lipca 2018 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Komenda Wojewódzka Policji (dalej zwana Komendą) realizuje zadania określone w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz. U. z 2016 r. poz. 1782 tj. ze zmianami). Zgodnie z art. 1 niniejszej ustawy Policja jest umundurowaną i uzbrojoną formacją służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Komendant Wojewódzki Policji jest organem administracji rządowej w myśl art. 6 powyższej ustawy. W ramach zadań statutowych, zgodnie z art. 14 ust. 1 wymienionej ustawy, Policja wykonuje czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe. Wydatki związane z funkcjonowaniem Komendy są pokrywane z budżetu państwa. Komendant Wojewódzki Policji jest dysponentem środków budżetowych III stopnia.

Komenda jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 tj. ze zmianami) w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (np. umów najmu), z wyłączeniem wykonywanych zadań statutowych nałożonych odrębnymi przepisami prawa.

I.

W ramach realizowanych zadań statutowych Komenda wykonuje czynności zlecone (np. holowanie, parkowanie oraz przewóz pojazdów, stawiennictwo świadka, okazania, delegacje) przez inne jednostki Policji, które są odrębnymi dysponentami środków budżetowych i jednocześnie odrębnymi podatnikami podatku VAT, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r. poz. 1782 tj. ze zmianami) oraz Zarządzenia Nr x Komendanta Głównego Policji w sprawie niektórych form organizacji i ewidencji czynności dochodzeniowo-śledczych Policji oraz przechowywania przez Policję dowodów rzeczowych uzyskanych w postępowaniu karnym z dnia 23 lipca 2015 r. (Dz. Urz. KGP z 2015 r. poz. 58). W związku z poniesionymi na rzecz innych jednostek wydatkami, Komenda występuje do dysponenta II stopnia o zmianę planu finansowego poprzez przeniesienie środków pomiędzy dysponentami III stopnia.

II.

W oparciu o art. 14 ust. 2 ustawy o Policji, Komenda wykonuje również czynności na polecenie sądów, prokuratur, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego, komorników w zakresie w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach. Czynności, o których mowa obejmują m.in.:

1. ekspertyzy kryminalistyczne wykonywane na polecenie sądu lub prokuratury, za które wynagrodzenie określane jest na podstawie art. 89 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300 tj. ze zmianami), § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym z dnia 24 kwietnia 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 518 ze zmianami), art. 618f ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1904 tj. ze zmianami) oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2049 tj. ze zmianami). Za wykonywane ekspertyzy kryminalistyczne Komenda wystawia rachunki dla sądów i prokuratur dotyczące poniesionych kosztów osobowych, kosztów bezpośrednich zużytych materiałów i odczynników oraz kosztów pośrednich dotyczących ryczałtowych kosztów ogólnych utrzymania obiektu oraz kosztów użycia sprzętu dla zastosowanych badań.

2. konwojowanie osób zatrzymanych na zlecenie sądów, za które wynagrodzenie określane jest w oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300 tj. ze zmianami), art. 618 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1904 tj. ze zmianami) oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 663 tj. ze zmianami). Komenda przekazuje do właściwego sądu zlecającego konwój dokument obliczenia należności za konwojowanie, który po akceptacji wynagrodzenia wydaje postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia.

3. udzielanie pomocy lub asysty komornikowi, za które wynagrodzenie określane jest zgodnie z art. 765 § 2 pkt 1 oraz art. 811 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 155 tj. ze zmianami), oraz § 10 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2002 roku w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U. 2002 Nr 10, poz. 106 ze zmianami). Komenda obciąża tymi kosztami komornika wystawiając rachunek.

4. udzielanie pomocy lub asysty na zlecenie Izby Administracji Skarbowej, Gminy Miejskiej Urzędu Wojewódzkiego, Starostwa Powiatowego, Starostwa Powiatowego, Pogotowia Ratunkowego, za które wynagrodzenie określane jest zgodnie z art. 46 § 1 i 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1201 tj. ze zmianami) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2001 roku w sprawie sposobu udzielania przez Policję lub Straż Graniczną pomocy lub asysty organowi egzekucyjnemu i egzekutorowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U.nr 101, poz. 1106). Komenda wystawia i przekazuje w/w jednostkom rachunek, który zawiera koszty poniesione przez Policję z tytułu udzielonej pomocy lub asysty przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych ustalone w wysokości ryczałtu za konwój wzmocniony, określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 663 tj. ze zmianami).

5. parkowanie i holowanie pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów. Komenda rozlicza się z tymi jednostkami wystawiając faktury VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. pkt. 1 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 tj. ze zmianami).

Ponadto Komenda wykorzystuje pojazdy służbowe (sprzęt transportowy) do czynności przeprowadzanych na terenach właściwych dla innych komend wojewódzkich Policji, co wiąże się z kosztami zużycia paliwa.

Rozliczenie finansowe pomiędzy jednostkami Policji w zakresie wykonywanych zadań statutowych, dotyczące czynności wymienionych powyżej, następuje poprzez dokonywanie stosownych zmian w planach finansowych poszczególnych dysponentów. W przypadku pozostałych wyżej wymienionych jednostek, np. sądów, prokuratur, komorników, rozliczenie następuje na podstawie wystawianych przez Komendę rachunków, not księgowych oraz zestawień należności, z wyjątkiem należności za parkowanie i holowanie na zlecenie sądu, prokuratury lub innych uprawnionych organów, w przypadku których wystawiana jest faktura VAT.

W piśmie z 6 czerwca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, wskazano następujące informacje:

Komenda realizuje zadania określone w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 wskazanej ustawy Policja jest umundurowaną i uzbrojoną formacją służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Komendant Wojewódzki Policji jest organem administracji rządowej w myśl art. 6 powyższej ustawy. Komenda posiada status państwowej jednostki budżetowej, zgodnie z zapisami art. 11-13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2077 z późn. zm.).

W ramach podstawowych zadań statutowych, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o Policji, Komenda realizuje czynności ochrony życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz inicjuje i organizuje działania mające na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń. Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 1 wymienionej ustawy, Policja wykonuje czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe. Wydatki związane z funkcjonowaniem Komendy są pokrywane z budżetu państwa. Komendant Wojewódzki Policji jest dysponentem środków budżetu państwa III stopnia i bezpośrednio podlega Komendantowi Głównemu Policji dysponentowi środków budżetu państwa II stopnia.

Komenda jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (np. umów najmu), z wyłączeniem wykonywanych zadań statutowych nałożonych odrębnymi przepisami prawa.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

I. W ramach realizowanych zadań statutowych Komenda wykonuje czynności zlecone – mające charakter pomocy prawnej (np. holowanie, parkowanie oraz przewóz pojazdów, ekspertyzy kryminalistyczne, stawiennictwo świadka, okazania, delegacje) – przez inne jednostki Policji. Jednostki Policji zlecające czynności są odrębnymi dysponentami środków budżetu państwa III stopnia posiadającymi status państwowych jednostek budżetowych oraz jednocześnie odrębnymi podatnikami podatku VAT - co stanowi odpowiedź na pytanie nr 3 z punktu IV wezwania do uzupełnienia wniosku. Czynności zlecone wykonywane są na podstawie art. 2 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 i w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o Policji oraz na podstawie art. 298, art. 311 § 2 i art. 325a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1904 z późn. zm., dalej k.p.k.) oraz przepisów Zarządzenia nr 4 Komendanta Głównego Policji z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie niektórych form organizacji i ewidencji czynności dochodzeniowo-śledczych Policji oraz przechowywania przez Policję dowodów rzeczowych uzyskanych w postępowaniu karnym (Dz. Urz. KGP z 2017 r. poz. 9 z późn. zm.) – co stanowi odpowiedź na pytanie nr 1 z punktu IV wezwania do uzupełnienia wniosku. W związku z poniesionymi na rzecz innych jednostek Policji wydatkami, w celu ich rozliczenia, Komenda na podstawie wyłącznie wewnętrznych wytycznych występuje do dysponenta II stopnia o zmianę planu finansowego poprzez przeniesienie środków pomiędzy dysponentami III stopnia – co stanowi odpowiedź na pytanie nr 2 z punktu IV wezwania do uzupełnienia wniosku.

II. W oparciu o art. 14 ust. 2 ustawy o Policji, Komenda wykonuje również czynności na polecenie sądów, prokuratur, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego, komorników w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach. Czynności, o których mowa obejmują (wskazane poniżej przepisy dotyczące podstaw realizacji zadań stanowią odpowiedź na pytanie nr 4 z punktu IV wezwania do uzupełnienia wniosku):

 1. ekspertyzy kryminalistyczne wykonywane na polecenie sądu lub prokuratora zgodnie z dyspozycją art. 278 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeksu postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 155 z późn. zm. dalej k.p.c.), art. 193 § 1 w zw. z art. 15 § 1 k.p.k. oraz art. 157 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustrojów sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 23 z późn. zm.). O wyborze konkretnego podmiotu wykonującego ekspertyzy kryminalistyczne decyduje sąd lub prokuratura, które mogą zlecić przedmiotowe czynności również innym jednostkom, np. Instytutowi Ekspertyz Sądowych, biegłym sądowym oraz instytutom badawczym – co stanowi odpowiedź na pytanie nr 5 z punktu IV wezwania do uzupełnienia wniosku. Wynagrodzenie za przedmiotowe czynności ustalane jest na podstawie art. 89 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 300 z późn. zm.), § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 518 z późn. zm.), art. 618f k.p.k. oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 roku w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2049 z późn. zm.). Za wykonywane ekspertyzy kryminalistyczne Komenda wystawia rachunki dla sądów i prokuratur dotyczące poniesionych kosztów osobowych, kosztów bezpośrednich zużytych materiałów i odczynników oraz kosztów pośrednich dotyczących ryczałtowych kosztów ogólnych utrzymania obiektu oraz kosztów użycia sprzętu dla zastosowanych badań.

 2. konwojowanie osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur odbywa się w oparciu o art. 274 § 1 i 2 k.p.c., art. 75 § 2 i 3, art. 247, art. 285 § 2, art. 376 § 2, art. 377 § 3 w związku z art. 15 § 1 k.p.k. oraz art. 79 § 1 i 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks kamy wykonawczy (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 652 z późn. zm.). Wynagrodzenie za przedmiotowe czynności naliczane jest na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, art. 618 § 2 k.p.k. oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.). Komenda przekazuje do właściwego sądu lub prokuratury zlecającego konwój dokument obliczenia należności za konwojowanie, który po akceptacji wynagrodzenia wydaje postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia.

 3. udzielanie pomocy lub asysty komornikowi jest realizowane na podstawie art. 765 § 1 i 2 k.p.c. Wynagrodzenie dla Komendy z powyższego tytułu naliczane jest zgodnie z art. 765 § 2 pkt 1 oraz art. 811 § 2 pkt 1 k.p.c. oraz § 10 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 10 poz. 106 z późn. zm.). Komenda obciąża tymi kosztami komornika wystawiając rachunek.

 4. udzielanie pomocy lub asysty na zlecenie Izby Administracji Skarbowej, Gminy, Urzędu Wojewódzkiego, Starostwa Powiatowego, Starostwa Powiatowego, Pogotowia Ratunkowego odbywa się w oparciu o art. 46 § 1-3 oraz art. 50 §1-3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1201 z późn. zm.) oraz art. 46a § 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 882 z późn. zm.). Wynagrodzenie za przedmiotowe czynności naliczane jest zgodnie z art. 46 § 3 oraz art. 50 § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz § 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2001 r. w sprawie sposobu udzielania przez Policję lub Straż Graniczną pomocy lub asysty organowi egzekucyjnemu i egzekutorowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1106). Komenda wystawia i przekazuje jednostkom rachunki, które zawierają koszty poniesione przez Policję z tytułu udzielonej pomocy lub asysty przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych ustalone w wysokości ryczałtu za konwój wzmocniony, określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.).

Komenda realizuje także usługi parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów na podstawie art. 15 § 1 w zw. z art. 217 k.p.k. Komenda rozlicza się z tymi jednostkami wystawiając faktury VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. pkt 1 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

W piśmie z 20 lipca 2018 r. wskazano następujące informacje:

Wnioskodawca przenosi wydatki (poprzez wystąpienie do dysponenta środków budżetu państwa II stopnia o zmianę planu finansowego pomiędzy Wnioskodawcą a inną jednostką Policji) związane z realizacją zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej dla innej jednostki Policji tj.:

- usługi holowania (w zakresie przewozu pojazdów),

- parkowania pojazdów,

- ekspertyz kryminalistycznych,

- stawiennictwa świadka (zwrot kosztów: za paliwo/bilety/utraconego zarobku),

- okazania (ryczałt dla osoby przybranej wynoszący za jednorazowy udział w okazaniu 12 zł),

- delegacji (diety, koszty przejazdu, noclegu, ryczałty na pokrycie poniesionych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejskiej, inne wydatki).

Pytania

1. Czy wykonując zadania statutowe wynikające z ustawy o Policji, zlecone przez inną jednostkę Policji, właściwym jest, że Komenda rozlicza się z tą jednostką poprzez zmianę w planach finansowych, a nie na podstawie faktur VAT?

2. Czy Komenda obciążając sądy, prokuratury, komorników, Izbę Administracji Skarbowej, Gminę Miejską, Urząd Wojewódzki, Starostwo Powiatowe, Starostwo Powiatowe, Pogotowie Ratunkowe, tj. podmioty, o których mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o Policji, za czynności realizowane w ramach zadań statutowych, tj.:

a) wykonane ekspertyzy kryminalistyczne,

b) konwoje osób zatrzymanych na zlecenie sądów,

c) pomoce lub asysty komornicze,

d) pomoce lub asysty administracyjnym organom egzekucyjnym, egzekutorowi, publicznym zakładom opieki zdrowotnej,

-prawidłowo dokumentuje ponoszone koszty na podstawie rachunków (dokumentów obliczenia należności w przypadku czynności konwojowania)?

3. Czy Wnioskodawca właściwie dokumentuje ponoszone koszty parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów wystawiając fakturę VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii Wnioskodawcy art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłącza z grona podatników podatku VAT organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa dla realizacji, których zostały one powołane z wyjątkiem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

I. W związku z powyższym Komenda stoi na stanowisku, że wykonując czynności zlecone przez inne jednostki Policji mające charakter pomocy prawnej, jeżeli w toku postępowań dochodzeniowo-śledczych zaistnieje potrzeba wykonania czynności w terytorialnym zasięgu działania innej jednostki Policji, takich jak czynności holowania, parkowania oraz przewozów pojazdów, ekspertyz kryminalistycznych, stawiennictwa świadka, okazań, delegacji, na podstawie art. 2 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 i w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o Policji oraz na podstawie art. 298, art. 311 § 2 i art. 325a § 1 k.p.k., realizuje zadania statutowe określone w tych przepisach. Wykonywanie tych czynności przez Komendę na zlecenie innych jednostek Policji ma na celu sprawną, terminową i oszczędną realizację zadań ustawowych Policji w postępowaniach przygotowawczych, sprawdzających oraz podczas czynności, o których mowa w art. 488 k.p.k. Szczegółowy sposób realizacji tych czynności na rzecz innych jednostek Policji określony został na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji w Zarządzeniu nr x Komendanta Głównego Policji z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie niektórych form organizacji i ewidencji czynności dochodzeniowo-śledczych Policji oraz przechowywania przez Policję dowodów rzeczowych uzyskanych w postępowaniu karnym (Dz. Urz. KGP z 2017 r. poz. 9 z późn. zm.).

Dodatkowo Wnioskodawca uważa, że w związku z poniesionymi na rzecz innych jednostek Policji wydatkami wynikającymi z zadań statutowych, o których mowa powyżej, właściwie postępuje występując do dysponenta II stopnia o zmianę planu finansowego poprzez przeniesienie środków pomiędzy dysponentami III stopnia na podstawie wewnętrznych wytycznych. Komenda stwierdza, że wykonując czynności na zlecenie innych jednostek Policji zachowuje się jako organ władzy publicznej, a nie jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca), ponieważ czynności te należą tylko do kompetencji organów Policji i nie powodują zakłóceń konkurencji, a sposób ich realizacji przez Komendę oraz wewnętrzne rozliczenia finansowe z tego tytułu określone zostały na podstawie przepisów wewnętrznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w stosunku do czynności wykonywanych na zlecenie innych jednostek Policji ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

II. Wnioskodawca uważa, że obciążając sądy, prokuratury, komorników, Izbę Administracji Skarbowej, Gminę Miejską, Urząd Wojewódzki, Starostwo Powiatowe, Starostwo Powiatowe, Pogotowie Ratunkowe tj. podmioty, o których mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o Policji, za czynności realizowane w ramach zadań statutowych tj. konwoje, asysty komornicze, pomoce lub asysty organom egzekucyjnym i egzekutorowi oraz ekspertyzy kryminalistyczne, prawidłowo dokumentuje ponoszone koszty na podstawie rachunków (dokumentów obliczenia należności za konwojowanie). Wszystkie bowiem ww. czynności realizowane są na podstawie przepisów wydanych w odrębnych ustawach, o których mowa powyżej, a zatem stanowią na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o Policji czynności statutowe Komedy Wojewódzkiej Policji dla których ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, który wyłącza z przepisów tej ustawy w zakresie tych czynności Komendę jako podatnika.

III. Wnioskodawca uważa, że właściwie dokumentuje ponoszone koszty parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów wystawiając fakturę VAT. Czynności te bowiem mogą zostać zlecone innym podmiotom gospodarczym działającym w tym zakresie na rynku. W związku z powyższym Komenda stwierdza, że na podstawie art. 15 ust. 1 i ust. 2, w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jest w tym zakresie podatnikiem podatku VAT, ponieważ zlecone czynności nie stanowią działalności statutowej, o której mowa w art. 1 ust. 2, art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o Policji.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek z 26 kwietnia 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0111-KDIB3-2.4012.310.2018.2.MD, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie:

- dokumentowania realizowanych na rzecz innych Jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej – za nieprawidłowe,

- dokumentowania wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych – za nieprawidłowe,

- dokumentowania czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur – za prawidłowe,

- dokumentowania czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych – za prawidłowe,

- dokumentowania usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów – za prawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 3 sierpnia 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

22 sierpnia 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarga wpłynęła do mnie 28 sierpnia 2018 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w zakresie dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił skarżoną interpretację w zakresie dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej – wyrokiem z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18.

Z uwagi na treść złożonej w niniejszej sprawie skargi zawierającej sformułowane zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, przedmiotem rozstrzygnięcia i oceny Sądu była kwestia merytorycznej poprawności udzielonej interpretacji. Równocześnie Sąd nie objął zakresem swych rozważań zaskarżonej interpretacji w części niezaskarżonej.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 10 stycznia 2023 r. (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 maja 2023 r.).

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie:

- dokumentowania realizowanych na rzecz innych Jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej – jest prawidłowe,

- dokumentowania wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych ­ jest nieprawidłowe,

- dokumentowania czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur – jest prawidłowe,

- dokumentowania czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych – jest prawidłowe,

- dokumentowania usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18, w którym Sąd uchylił zaskarżoną interpretację w zakresie dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy więc rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

- w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

- świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem.

W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest nie tylko konieczność ujęcia danej czynności w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, ale również to, aby czynność ta została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działał jako podatnik podatku od towarów i usług.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć przy tym należy, że dla uzyskania statusu podatnika podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami podatku od towarów i usług są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe itd.).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia to faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, bowiem będzie wykonywał w tym zakresie czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te czynności w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione wydatki), to wynagrodzenie to podlega opodatkowaniu według właściwych reguł.

Jednocześnie należy wskazać, że w art. 15 ust. 6 ustawy stwierdza się, że:

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 2006 r., str. 1, z późn. zm.), który stanowi, że:

Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z przywołanych przepisów wynika, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

- dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

- odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Konieczność spełnienia ww. dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego i jako stanowiące odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, powinno być interpretowane bardzo ściśle. Organy te mogą występować w dwoistym charakterze:

- podmiotów niebędących podatnikiem podatku od towarów i usług, gdy realizują zadania, nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane (w ramach reżimu publicznoprawnego);

- podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych (w ramach reżimu prywatnoprawnego).

Stąd też aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

W zakresie statusu podmiotu publicznego wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudaco, w którym stwierdził „Jeżeli chodzi w szczególności o pierwszy z dwóch warunków ustanowionych w art. 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy, to znaczy o warunek dotyczący statusu podmiotu publicznego, to Trybunał orzekł już, że osoba, która wykonuje czynności należące do prerogatyw władztwa publicznego w sposób niezależny, nie pozostając częścią administracji publicznej, nie może zostać zaklasyfikowana jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). (…) status „podmiotu prawa publicznego” nie może wynikać jedynie z tego, że dana działalność polega na wykonywaniu czynności należących do prerogatyw władztwa publicznego (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo)”.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „organy władzy publicznej”. Pod tym pojęciem należy rozumieć organy władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej, w tym organy administracji publicznej, rządowej i samorządowej, powołane w Konstytucji RP, ustawach lub na ich podstawie, których wykonywane w określonych formach czynności uważane są za działania państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast pod pojęciem urzędu obsługującego organ władzy publicznej należy rozumieć jednostkę organizacyjną spełniającą funkcje pomocnicze w stosunku do organu władzy publicznej.

Oznacza to, że organ władzy publicznej jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych przepisów prowadzi do następujących wniosków:

 1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego,

 2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:

- czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

- czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy uzależnione jest od spełnienia ww. warunków łącznie.

Ponadto, jak stanowi art. 106a ustawy:

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

 1)sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;

 2) dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

 a) państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,

 b) państwa trzeciego.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na mocy ust. 2 cyt. artykułu:

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Przedmiotem wątpliwości Komendy były następujące kwestie:

- dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej,

- dokumentowania wykonanych na zlecenie sądu lub prokuratury ekspertyz kryminalistycznych,

- dokumentowania czynności konwojowania osób zatrzymanych na zlecenie sądów i prokuratur,

- dokumentowania czynności udzielania pomocy lub asysty komornikowi oraz pomocy lub asysty przy wykonaniu czynności egzekucyjnych,

- dokumentowania usług parkowania i holowania pojazdów wykonanych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów.

Nad wątpliwościami w zakresie dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej pochylił się Wojewódzki Sąd Administracyjny w, a następnie Naczelny Sąd Administracyjny.

Odnosząc się więc do tej kwestii tj. dokumentowania realizowanych na rzecz innych jednostek Policji zadań zleconych wykonywanych w ramach pomocy prawnej, w niniejszej sprawie należy kierować się zapadłymi w sprawie wyrokami z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 maja 2023 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19 (data wpływu 13 marca 2023 r.).

W zapadłym w niniejszej sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wskazano, że „Są to przypadki gdy realizując zadania zlecone, wykonywane w ramach pomocy prawnej dla innej jednostki Policji, Komenda dokonuje przykładowo; holowania odnalezionych na obszarze jej działania a poszukiwanych w postępowaniach innych jednostek Policji w kraju samochodów, zabezpieczania i parkowania takich pojazdów, gdy pokrywa koszty stawiennictwa świadka przesłuchanego na wniosek innej jednostki w kraju (zwrot kosztów: za paliwo/bilety/utraconego zarobku), gdy pokrywa koszty okazania (ryczałt dla osoby przybranej wynoszący za jednorazowy udział w okazaniu 12 zł) oraz koszty delegacji (diety, koszty przejazdu, noclegu, ryczałty na pokrycie poniesionych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejskiej, inne wydatki).

Po wykonaniu tego rodzaju czynności w ramach pomocy prawnej, Komenda na podstawie wyłącznie wewnętrznych wytycznych występuje do dysponenta II stopnia o zmianę planu finansowego, poprzez przeniesienie środków pomiędzy dysponentami III stopnia. W opinii Wnioskodawcy jest to związane wyłącznie z działalnością statutową Policji a zatem zastosowanie ma art. 15 ust. 6 ustawy o VAT który wyłącza z grona podatników podatku VAT organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa dla realizacji, których zostały one powołane z wyjątkiem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.”

Sąd zauważył, że „na gruncie badanej sprawy, Policja, realizując zadania ustawowe nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nakierowanej na uzyskanie zarobku, a tylko taka powoduje, że organ może być uznany za podatnika podatku VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Komendy Policji stanowią jednostki organizacyjne Skarbu Państwa. Nie są odrębnymi osobami prawnymi. Działają jako jednostki budżetowe - w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Są owszem czynnym podatnikiem VAT i zawierają szereg umów cywilnoprawnych, w związku z którymi uzyskują status podatnika podatku od towarów i usług. W żadnym razie jednak nie można generalizować sytuacji prawnopodatkowej tego podmiotu.

Policja wykonuje swoje zadania w ramach przysługującej jej władzy publicznej (w ramach tzw. imperium). Działając na zlecenie innych jednostek Policji zachowuje się, jak organ władzy publicznej, a nie jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca), ponieważ czynności wykonywane w postępowaniach przygotowawczych należą tylko do kompetencji organów Policji i nie powodują zakłóceń konkurencji, a sposób ich realizacji przez Komendę oraz wewnętrzne rozliczenia finansowe z tego tytułu określone zostały na podstawie przepisów wewnętrznych.”

W konsekwencji, w ocenie WSA „nie jest możliwe zawarcie umowy cywilnoprawnej pomiędzy państwowymi jednostkami organizacyjnymi, w szczególności pomiędzy np. komendami wojewódzkimi policji. Podstawą kształtowania swego rodzaju stosunków prawnych między nimi są przepisy powszechnie obowiązujące a nie wola stron, jak w przypadku umów. Z tego punktu widzenia fakt, że jedna jednostka Policji w ramach pomocy prawnej, porozumiała się z inną jednostką Policji na temat wykonania jakichś czynności w ramach realizacji ustawowych zadań Policji nie może być oceniane, jako zawarcie i wykonywanie umowy cywilnoprawnej. Pomoc prawna nie jest bowiem realizowana na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej lecz jest w istocie wykonywaniem statutowej działalności Policji, na co słusznie, z odniesieniem do stosownych przepisów wskazywała strona skarżąca. Organy i urzędy administracji publicznej w zakresie, w jakim nie wykonują czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych nie mogą być zatem traktowane jako podatnicy podatku od towarów i usług. Nie do zaakceptowania jest lansowana przez organ dokonujący interpretacji teza wedle której surogatem takiej umowy cywilnoprawnej są uzgodnienia pomiędzy jednostkami Policji; zlecającej i wykonującej pomoc prawną. Sam organ nawet wskazuje, iż uzgodnienia te czynione są na podstawie paragrafu 22 ust. 2 zarządzenia Komendanta Policji. Nie jest też uzasadnione przyjęcie, iż jednostka wykonująca pomoc prawną otrzymuje od zlecającej wynagrodzenie. Jak wskazano bowiem w stanie faktycznym wniosku, jest to tylko i wyłącznie zwrot poniesionych wydatków, który w okolicznościach sprawy nie może być uznany za formę wynagrodzenia.

W związku z powyższym - zdaniem Sądu - w stosunku do czynności wykonywanych na zlecenie innych jednostek Policji ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. W konsekwencji czynności wykonywane na rzecz innych jednostek Policji nie powinny być dokumentowane fakturami VAT.”

Podsumowując, WSA stwierdza, że otrzymywany przez stronę Skarżącą zwrot wydatków za udzielenie pomocy prawnej ma charakter publicznoprawny, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT, a zatem czynności wykonywane na rzecz innych jednostek Policji nie powinny być dokumentowane fakturami VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, w wyroku I FSK 830/19 wskazał, że „należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że komendy Policji stanowią jednostkę organizacyjną Skarbu Państwa, nie są odrębnymi osobami prawnymi i działają na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 2077 ze zm.), jako odrębne jednostki budżetowe. Oznacza to, że są podmiotami publicznymi. W realiach niniejszej sprawy Strona podała, że sporne czynności wykonywane przez nią na zlecenie innych jednostek Policji są wykonywane na podstawie: art. 2 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 i w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o Policji, art. 298, art. 311 § 2 i art. 325a § 1 k.p.k. oraz przepisów zarządzenia Komendanta Głównego Policji. W związku z tym Sąd pierwszej instancji słusznie wskazał, że podstawą ukształtowania stosunków prawnych między Stroną a innymi jednostkami Policji są przepisy powszechnie obowiązującego prawa, a nie - jak wskazywał organ - umowa cywilnoprawna. Sąd zasadnie przyjął, że działania opisane we wniosku jako pomoc prawna jest w istocie wykonywaniem statutowej działalności Policji.”

Uwzględniając więc ocenę prawną dokonaną w zapadłych w sprawie, wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 maja 2023 r.) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19 (data wpływu 13 marca 2023 r.), należy uznać, że w przedmiotowej sprawie opisane we wniosku zadania zlecone wykonywane w ramach pomocy prawnej na rzecz innych jednostek Policji są wykonywaniem statutowej działalności Policji, w związku z czym w stosunku do czynności wykonywanych na zlecenie innych jednostek Policji ma zastosowanie art. 16 ust. 6 ustawy. Tym samym czynności przeniesienia poniesionych wydatków na inną jednostkę Policji mają charakter publicznoprawny i pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT a zatem czynności wykonywane na rzecz innych jednostek Policji nie powinny być dokumentowane fakturami VAT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Z wniosku wynika również, że Wnioskodawca wykonuje czynności na polecenia sądów, prokuratur, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego oraz komorników.

Należy wskazać, że na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r., poz. 2067 ze zm.)

Policja wykonuje czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje m.in. ekspertyzy kryminalistyczne wykonywane na polecenie sądu lub prokuratura. O wyborze konkretnego podmiotu wykonującego ekspertyzy kryminalistyczne decyduje sąd lub prokuratura, które mogą zlecić przedmiotowe czynności również innym jednostkom, np. Instytutowi Ekspertyz Sądowych, biegłym sądowym oraz instytutom badawczym. Policja nie jest jedynym uprawnionym organem do wykonania ekspertyz. Uprawnienie to przysługuje również na podstawie art. 193 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1904 ze zm.), który stanowi że w celu wydania opinii można też zwrócić się do instytucji naukowej lub specjalistycznej.

Zgodnie natomiast z art. 193 § 1 Kodeksu postępowania karnego

jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych.

Powyższa regulacja znajdzie odzwierciedlenie w prawie wspólnotowym: art.13 ust.1 unijnej dyrektywy 112/2006/WE2 stanowi: „Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością , którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organ władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji (…)”.

W świetle powyższego należy uznać, ze Policja nie jest jedynym organem posiadającym uprawnienia do wykonania przedmiotowych usług. Z powyższego wynika, że ww. czynności wykonania ekspertyz nie są świadczone wyłącznie przez Wnioskodawcę, ale także mogą być wykonywane przez inne instytucje (podmioty gospodarcze) w oparciu o przepis art. 193 § 2 Kpk. Zatem Wnioskodawca znajdzie się w sytuacji, w której zachodzi możliwość konkurowania z innymi podmiotami (przedsiębiorcami) co prowadzi do stwierdzenia, że nie będzie zachowywać się w tym przypadku jak organ władzy publicznej, a jak podmiot gospodarczy. Opłaty, które będą pobierane przez Wnioskodawcę (KWP) od ww. organów stanowić będą wynagrodzenie z tytułu wykonanych usług. Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, dokonując w przyszłości ekspertyzy i wydając opinie zlecone przez sądy i prokuratury będzie świadczyć usługi, które będą podlegały opodatkowaniu VAT.

Za wykonywane ekspertyzy kryminalistyczne Komenda wystawia rachunki dla sądów i prokuratur dotyczące poniesionych kosztów osobowych, kosztów bezpośrednich zużytych materiałów i odczynników oraz kosztów pośrednich dotyczących ryczałtowych kosztów ogólnych utrzymania obiektu oraz kosztów użycia sprzętu dla zastosowanych badań.

Zatem należy uznać, iż dla czynności polegających na wykonywaniu ekspertyz przez Komendę na rzecz sądów i prokuratur zastosowanie znajdą przepisy ogólne dotyczące opodatkowania czynności zawarte w art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Odnośnie sposobu dokumentowania czynności polegających na wykonywaniu ekspertyz przez Komendę na rzecz sądów i prokuratur należy wskazać, że ww. czynność powinna zostać udokumentowana wystawieniem faktury.

Natomiast czynności wykonywane na zlecenie sądów oraz prokuratur w zakresie konwoju osób zatrzymanych, udzielanie pomocy asysty na rzecz komornika, a także udzielanie asysty na zlecenie Izby Administracji Skarbowej, Gminy Miejskiej, Urzędu Wojewódzkiego, Starostwa Powiatowego, Starostwa Powiatowego, Pogotowia Ratunkowego przy wykonaniu czynności egzekucyjnych w oparciu o art. 46 § 1-3, art. 50 §1-3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 46a § 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego, należy uznać za czynności wyłączone z zakresu działania ustawy o VAT. Czynności te są bowiem wykonywane na podstawie odrębnych przepisów prawa, które nakładają na Wnioskodawcę takie obowiązki.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 300), koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki. Art. 5 ww. ustawy zawiera katalog tych wydatków, które obejmują w szczególności:

 1. koszty podróży strony zwolnionej od kosztów sądowych związane z nakazanym przez sąd jej osobistym stawiennictwem;

 2. zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów świadków;

 3. wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych przez biegłych, tłumaczy oraz kuratorów ustanowionych dla strony w danej sprawie;

3a) zryczałtowane koszty przeprowadzenia dowodu z opinii opiniodawczego zespołu sądowych specjalistów;

4. wynagrodzenie należne innym osobom lub instytucjom oraz zwrot poniesionych przez nie kosztów;

5. koszty przeprowadzenia innych dowodów;

6. koszty przewozu zwierząt i rzeczy, utrzymywania ich lub przechowywania;

7. ryczałty należne kuratorom sądowym za przeprowadzenie wywiadu środowiskowego w sprawach: o unieważnienie małżeństwa, o rozwód oraz separację, a także za uczestniczenie przy ustalonych przez sąd kontaktach rodziców z dziećmi;

8. koszty wystawienia zaświadczenia przez lekarza sądowego;

9. koszty mediacji prowadzonej na skutek skierowania przez sąd.

W rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 663) wskazuje się w § 2 ust. 1, że ryczałt za sprowadzenie i przewóz jednej osoby na żądanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, w granicach jednej miejscowości, wynosi 20 zł.

Natomiast w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policji lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, w § 2 wskazuje się, że komornikowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych udzielają pomocy lub asystują właściwe ze względu na miejsce wykonywania czynności egzekucyjnych:

1. organy Policji,

2. organy Straży Granicznej.

W § 10 ust. 1 rozporządzenia, stwierdza się, że koszty poniesione przez Policję lub Straż Graniczną z tytułu udzielonej pomocy lub asysty przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych ustala się w wysokości ryczałtu za konwój wzmocniony, określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 sierpnia 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 111, poz. 705).

Rachunek zawierający koszty, o których mowa w ust. 1, przesyła się właściwemu komornikowi ( § 10 ust. 2 tego rozporządzenia).

Stosownie do art. 46 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314),

organ egzekucyjny i egzekutor może w razie potrzeby wezwać, w pilnych przypadkach także ustnie, pomocy organu Policji, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Agencji Wywiadu, jeżeli natrafił na opór, który uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie egzekucji, albo jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że na taki opór natrafi. Jeżeli opór stawia żołnierz w czynnej służbie wojskowej, należy wezwać pomocy właściwego organu wojskowego, chyba że zwłoka grozi udaremnieniem egzekucji, a na miejscu nie ma organu wojskowego.

Zgodnie z art. 46 § 3 ustawy,

sposób udzielania pomocy organowi egzekucyjnemu i egzekutorowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, przypadki, w których wymagana jest pomoc organów, sposób postępowania, tryb występowania o udzielenie pomocy, sposób jej realizacji, a także sposób dokumentowania wykonywanych czynności i rozliczania ich kosztów określi, w drodze rozporządzenia:

1. Minister Obrony Narodowej – w przypadku udzielania pomocy przez Żandarmerię Wojskową lub wojskowe organy porządkowe;

2. Minister właściwy do Spraw Wewnętrznych – w przypadku udzielania pomocy przez Policję lub Straż Graniczną;

3. Prezes Rady Ministrów – w przypadku udzielania pomocy przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Agencję Wywiadu.

W myśl § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2001 roku w sprawie sposobu udzielania przez Policję lub Straż Graniczną pomocy lub asysty organowi egzekucyjnemu i egzekutorowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U. z 2001 r., poz. 1106)

koszty poniesione przez Policję lub Straż Graniczną z tytułu udzielonej pomocy lub asysty przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych ustala się w wysokości ryczałtu za konwój wzmocniony, określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 sierpnia 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 111, poz. 705).

Jak wskazano powyżej zgodnie z ww. art. 14 ust. 2 ustawy,

Policja wykonuje czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.

Mając na uwadze powyższe przepisy uznać należy, że wskazane wyżej działania Wnioskodawcy wynikają z przepisów szczególnych i wyłączają go z kręgu podatników podatku VAT ponieważ Wnioskodawca prowadzi opisaną wyżej działalność jako organ publiczny, nawet jeżeli pobiera z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności w zakresie konwojowania, udzielania pomocy oraz asysta wskazanym podmiotom, w których Wnioskodawca uczestniczy jako organ publiczny, wykonywane są w interesie publicznym. Zatem wykonując te czynności w ramach przypisanych specyficznych zadań i funkcji państwowych, Wnioskodawca nie jest traktowany jako podatnik VAT. W niniejszym przypadku zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 6 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca w dalszym ciągu może dokumentować ww. czynności notą księgową lub rachunkami.

Należy wskazać, że brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla udokumentowania tych czynności przez wystawienie noty księgowej. Niemniej należy zauważyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy regulujące opodatkowanie podatkiem od towarów i usług, i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Natomiast kwestie dotyczące wystawiania rachunków, zawarte zostały w Rozdziale 12 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa,

jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Według § 5 ww. artykułu,

minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Pobierane opłaty za ww. czynności jak zostało rozstrzygnięte powyżej nie są objęte podatkiem od towarów i usług. Konsekwentnie na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek dokumentowania tych czynności fakturami VAT. Tym samym czynności te mogą być udokumentowane innym dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi, w tym rachunkiem, o którym mowa w ustawie Ordynacja podatkowa lub notami księgowymi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów wykonuje czynności w zakresie parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych. Komenda rozlicza się z tymi jednostkami wystawiając faktury VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. pkt. 1 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wynika z okoliczności sprawy czynności te mogą zostać zlecone innym podmiotom gospodarczym działającym w tym zakresie na rynku.

Wnioskodawca przenosząc koszty usług parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów nie działa na podstawie odrębnych przepisów, dla realizacji których został powołany i tym samym w tym przypadku należy go traktować jako podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie niewątpliwie dochodzi do czynności świadczenia usług, bowiem ma miejsce czynność pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami, a czynności te są wykonywane odpłatnie.

W odniesieniu do ww. czynności parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów należy stwierdzić, że dla ww. czynności zastosowanie znajdą przepisy ogólne dotyczące opodatkowania czynności na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym usługi parkowania i holowania pojazdów do celów dochodzeniowo-śledczych na polecenie prokuratury, sądu lub innych uprawnionych organów Wnioskodawca winien udokumentować faktura VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1009/18 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 830/19.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).